We hebben samen naar de eerste drie seizoenen van Downton Abbey gekeken. Na seizoen 2 was er twijfel of we nog wel een derde zouden doen, maar de serie heeft een hoog verslavingsgehalte. Het is eigenlijk een soap maar dan goed geschreven, met sterke acteurs en een flink budget.
Het wereldbeeld van Downton Abbey is eenvoudig en exotisch tegelijk. De maatschappij is verdeeld in twee standen; zij die bediend worden en zij die bedienen. De rijkdom van de eersten staat in de ogen van die groep volledig in dienst van het aan het werk houden van de tweede. Als er geen groep was die bediend moest worden dan hebben die bedienden immers geen middelen van bestaan. Een kip-en-ei situatie die gedurende het verloop van de serie overigens langzaam gaat schuiven. De moderne tijd doet ook hier langzaam zijn intrede.
Het blijft wonderbaarlijk om te zien hoe de rijken hier hun dagen in ledigheid doorbrengen, en dan nog het idee hebben dat ze aan rust toe zijn na weer een dag theedrinken, paard rijden, bezoekjes aan collegarijken, handwerken, gechauffeurd worden, ontbijten, lunchen (hier overigens ‘luncheon’ geheten en een van de hoogtepunten van de dag), dineren, sigaren roken en whiskey drinken en aan- en uitgekleed worden. Afmattend is het. Nee, dan heeft het dienende deel van DA het toch maar makkelijk.