Tag: film noir
Pagina 1/2
Love Lies Bleeding
Kristen Stewart maakt al zo lang deel uit van de filmwereld dat ze de laatste jaren flink tegen de grenzen aan is gaan schoppen. Ze begon ooit als dochter van Jodi Foster in Panic Room, worstelde zich daarna door een serie films om het vak te leren, belandde als 16-jarige in Into the Wild en brak door met de Twilight-films. Dat was even leuk maar al snel had ze daar genoeg van. Ze zocht een uitdaging en vond die in films als On the Road, Camp X-Ray, Clouds of Sils Maria en Personal Shopper. Sinds haar …
Lees meer
Get Carter
De debuutfilm van Mike Hodges vormde ook direct zijn hoogtepunt. Get Carter wordt vaak genoemd als een van de beste gangsterfilms ooit gemaakt. Dat hij sterk is, is zeker. Het predikaat gangsterfilm verdient echter wat nuance. De film is gebaseerd op het boek Jack’s Return Home en gaat over Jack Carter, een meedogenloze maffiakracht met een zeer beperkt moreel kompas. Hij is in dienst van de Londense crime bosses Gerald en Sid Fletcher maar dat weerhoudt er hem niet van een relatie te onderhouden met Gerald’s vriendin Anna (Britt Ekland, in een kleine rol die publicitair flink is uitgebuit), met …
Lees meer
Nightmare Alley
Guillermo del Toro is gek op outcasts, dropouts, misfits, midgets en freaks. Nightmare Alley past naadloos in die fascinatie: het verhaal speelt zich af in de wereld van de travelling carnivals, waarin al die types voorbij komen. De film deed me denken aan Carnivale, de serie over zo’n travelling carnival die ik jaren geleden zag. Nog voordat ik dit blog begon. Maar de analogie met Barry Lyndon vond ik ook opvallend. In Stanley Kubricks kostuumfilm is het Ryan O’Neal die de sociale ladder beklimt om daarna keihard te vallen. Hier is het Bradley Cooper. O’Neal en Cooper zijn …
Lees meer
Klute
Het gezin van de rijke industrieel Tom Gruneman zit bijeen en ze hebben het goed, ergens in Pennsylvania. In het midden zit een zwijgzaam man die dit alles met een glimlach aanschouwt. Deze John Klute (Donald Sutherland) is geen familie maar het voelt bijna wel zo. Hij is Grunemans beste vriend en toevallig ook politieman. In de volgende scene is Gruneman ineens van de aardbodem verdwenen en wordt Klute door de FBI ondervraagt. Dat onderzoek leidt echter tot niets en een half jaar later wordt Klute door Grunemans collega Peter Cable ingehuurd om de verdwijning te onderzoeken. Gruneman heeft erotische …
Lees meer
The Driver
Kaler kan een film niet zijn. Alle personages hier zijn gepolijste abstracties. De Driver zelf, de Speler (Isabelle Adjani) en de Detective (Bruce Dern) zijn naamloos en hebben geen ander bestaan dan dat van hun professie. De bestuurder rijdt, de speler speelt en de detective jaagt. De bestuurder is goed in zijn werk en duldt niemand die dat niet is; er is weinig anders dat regisseur Walter Hill het publiek wil laten weten over zijn hoofdpersonage. Hill brengt iedereen samen in een plot dat de bestuurder volgt terwijl hij een overval pleegt, er door de detective wordt ingeluisd om bij …
Lees meer
Under the Silver Lake
Een cultfilm in de dop. Zo kun je Under the Silver Lake toch wel samenvatten. Of het zo zal gaan als bij The Big Lebowski, die andere Los Angeles dwaalfilm met personages die geen echt doel in het leven hebben en waar dingen gewoon ‘gebeuren’, is de vraag. Maar de potentie is er zeker. Net als het genoemde illustere voorbeeld sluit UtSL aan bij een filmgenre waarin de City of Angels (en de City of Dreams) eigenlijk het hoofdpersonage is. Een wereld waarin alles mogelijk is en het echte leven ver weg. Denk aan voorgangers als The Long Goodbye, Chinatown, The …
Lees meer
The Killers
Het is een van de vroegste en meest bekende noirs, maar ik had The Killers nooit gezien. Ik had er wel een beeld bij, door de hoofdrollen van Burt Lancaster en Ava Gardner, de poster, de titel en omdat ik wist dat er verhaal van Ernest Hemingway aan ten grondslag lag. Maar dat beeld blijkt niet te kloppen. Gewelddadig en hardboiled, dat was mijn verwachting. Maar The Killers heeft meer weg van Citizen Kane dan van White Heat, om maar eens een gangsterfilm te noemen. In een flashbackstructuur, waarin steeds anders personages een deel van het verhaal vertellen, wordt uit de …
Lees meer
Nocturnal Animals
Ik heb wel genoten van de nieuwe Tom Ford. Pretentieus, dat zeker, maar ook intrigerend. De plot is nogal vergezocht en door de dubbele lijn met het manuscript Nocturnal Animals en de flashbacks, ook iets te kunstmatig. Maar Ford houdt je wel bij de les. Door de nachtelijke scenes doet de film vaak denken aan het werk van David Lynch, vooral Lost Highway, en dat is een compliment. Mooie rol ook weer van Jake Gyllenhaal (dubbel zelfs, als schrijver Edward Sheffield en familieman Tony Hastings in het manuscript).
Lees meer
Inleiding Synchronicity op Imagine 2016
Op filmfestival Imagine heb ik inleidingen gehouden bij Embers en Synchronicity. Die stonden geprogrammeerd bij een verzamelonderdeel met postapocalyptische films. Voor Embers heb ik het verhaal uit het hoofd gedaan maar voor de tweede heb ik het toch uitgeschreven. Films maken kost veel geld en dat geldt zeker voor science fiction. Soms ontsnapt een filmmaker aan die ijzeren wet en weet met een bescheiden budget toch een film af te leveren die eer weet aan te doen aan SF elementen als virtual reality, dystopie, tijdreizen en ‘niet van deze wereld zijn’. Maar dan moet je basisidee ook heel sterk zijn. Twee …
Lees meer
Sunrise
Sunrise begint met een man die de Sirene aan zijn raam niet kan weerstaan. De geliefden ontmoeten elkaar in het maanlicht, kussen en dan gaat ze over tot het Grote Plan: is het geen goed idee als hij zijn vrouw vermoordt, jong en oh zo onschuldig? Zacht fluistert ze hem in zijn oor hoe hij dat aan moet pakken. Meer fataal kan een femme niet worden, en dat al in 1927. Maar is die man wel bereid zijn gruweldaad te volbrengen en zijn geliefde te volgen naar een spanning belovend leven in de grote stad? Wat volgt is een …
Lees meer
Heat
De directe reden om de beste crimefilm van de jaren 90 te herzien was dat Irene m nog niet gezien had. Maar ik moet toegeven dat het vooral op mijn aandringen was. Ik heb Heat al vele malen gezien, maar nooit zal die allereerste keer overtroffen worden. In het filmhuis in Nijmegen, ergens in het voorjaar van 1996. Vol adrenaline snelde ik naar huis na afloop. Ik vond m toen schitterend en eigenlijk nog steeds. Heat is een combi van een intelligent en gelaagd verhaal en een serie werkelijk zinderende actiescenes. De twee leads Al Pacino en Robert deNiro zijn …
Lees meer
Blade Runner
Als de zaallichten uit gaan in EYE, de openingscredits verschijnen en de fameuze score van Vangelis de zaal in stroomt, ben ik verkocht. Dan verdwijnt ook direct die immense legacy van Blade Runner (de beste SF-film ooit volgens velen) uit mijn hoofd en geef ik me over aan wat ik zie. Een film die uiterst precies en met ongelooflijke skills is gemaakt, maar ook een verrassend trage en kale film. Gewend geraakt aan het moordende tempo van moderne blockbusters met hun mitrailleurmontages en vele plotlijnen, is het wel even terugschakelen naar de normen van 1982. Maar dan heb je ook …
Lees meer
Rififi
De moeder van alle heistfilms. Met die bagage kijk ik naar dit zenuwslopende verhaal over de voorbereiding, uitvoering en nasleep van een overval op een juwelier. Ondanks die voorkennis blijft dit gewoon een vijfsterrenfilm. Fantastisch. Rififi is beroemd geworden door de overval die volledig in stilte wordt gepleegd. Juist door die stilte, afgedwongen door een alarm dat reageert op geluid en trillingen, krijgt elke handeling een enorme lading. De kraak omvat 28 minuten aan screen time, enorm lang als je erover nadenkt, maar grijpt je van begin tot eind. Maar wat de film tot een meesterwerk maakt is de hele tragische …
Lees meer
Les Salauds
Marco Silvestri is kapitein op de grote vaart. Hij wordt naar huis geroepen omdat zijn beste vriend Jacques, de man van zijn zus Sandra, zelfmoord heeft gepleegd en zijn nichtje Justine naakt, verward en gewond op straat is aangetroffen. Zo begint deze brute film van Claire Denis, de Franse filmmaakster die geen remmingen kent en haar publiek het liefst bij de strot pakt. Deze Marco is de held van de film, een man uit een stuk die zijn nichtje wil redden uit de klauwen van nietsontziende types die uit zijn op haar lichaam en liefst ook haar ziel. Marco is een …
Lees meer
Nightcrawler
Van de twee kemphanen uit The Sweet Smell of Succes kun je zeggen dat ze vilein, egoïstisch en nietsontziend zijn, maar Jake Gyllenhaal’s Louis Bloom is een regelrechte psychopaat. Iets dat hem overigens flink van pas komt bij zijn nieuw gevonden werk. Louis Bloom leeft vooral ’s nachts en heeft weinig respect voor zijn eigen lichaam. Dat is ook wel te zien aan zijn magere gestalte, holle ogen en een constant starende blik. Als hij op een nacht bij een auto-ongeluk stopt en daar een cameracrew de slachtoffers ziet filmen, liefst zo close mogelijk, is hij ‘hooked’. Hij …
Lees meer
The Sweet Smell of Succes
Ik had me een tijd geleden voorgenomen om eens flink in het oeuvre van Alexander MacKendrick te duiken maar nu ik terug kijk is het bij The Man in the White Suit gebleven. Al die films die om aandacht vragen, het is om gek van te worden. The Man in.. is een film uit zijn Britse Ealing tijd. MacKendrick was geboren uit Schotse ouders die naar de VS verhuisden maar na de dood van zijn vader keerde moeder met de 7-jarige Alexander terug naar Schotland. Die begon in de filmwereld als art director en scriptschrijver, …
Lees meer
Leave her to heaven
Gene Tierney was een van de mooiste vrouwen die op het witte doek te zien was, in de jaren 40. En dat wil wat zeggen met concurrentes als Rita Hayworth, Lana Turner, Lauren Bacall en Ava Gardner. Maar door persoonlijke problemen was haar carrière uiteindelijk minder indrukwekkend. Toch heeft ze een paar prachtrollen op haar naam staan. Laura is de bekendste maar Leave her to heaven misschien wel de beste. In dit melodrama is ze de mooie maar koele femme fatale Ellen Berent die met haar ziekelijke jaloezie alles om zich heen vernietigt. Hoewel de film is opgenomen in (schitterend) …
Lees meer
Le Doulos
Ik ben een groot liefhebber van het werk van Jean-Pierre Melville, maar ik moet er wel voor in de stemming zijn. Zijn films zijn zorgvuldig opgebouwd, met een maximum aan ambiguïteit, sfeer en plotconstructie en een minimum aan dialogen en uitleg. Het is genieten op de vierkante centimeter, waarbij er van mij als kijker veel gevraagd wordt. Dat geldt ook in hoge mate voor Le Doulos. Dat begint al met de titel en de openingssequentie. Le Doulos betekent zowel hoed als de man die onder de hoed zit, en in gangstertaal specifiek een informant. Aan het begin van de film …
Lees meer
Lost Highway
Zelfs na 3 of 4 keer kijken valt er weinig chocola te maken van de plot van deze droom/nachtmerriefilm (al wemelt het van de theorieen), maar dat geeft niet echt. David Lynch leeft zich uit met identiteitswisselingen en een suggestieve beeld- en geluidsmontage waarmee hij me voortdurend op het verkeerde been zet. Het kijken van Lost Highway is zowel een zeer frustrerende als een intens cinefiele ervaring. I like to remember things my own way […] How I remembered them. Not necessarily the way they happened Er zijn parallellen te trekken met een film als Vertigo (identiteitswissel), en ik zie …
Lees meer
Shallow Grave
De debuutfilm van Danny Boyle mag er bijna 20 jaar na release nog steeds zijn, al is het wel een typisch voorbeeld van style-over-substance. Hij lokt ons het verhaal in met de grappige openingsscenes waarin drie flatbewoners een vierde zoeken voor een leegstaande kamer. Die flat oogt als een veelgekleurd canvas waarbinnen alles mogelijk lijkt. Boyle bekommert zich niet om de gelaagdheid van de karakters, de logica van de keuzes die zijn personages maken of hun onderlinge interactie. Hij gooit alle remmen los en in een visueel indrukwekkende maar ook oppervlakkige stijl zet hij me een moderne versie voor van …
Lees meer
Se7en
Het is een aantal jaar geleden dat ik m zag en bij het herzien van Se7en valt me weer op hoe nihilistisch en misantropisch Finchers (en die van scenarioschrijver Andrew Kevin Walker) visie op de Westerse cultuur is. De zoektocht van detectives Somerset (Morgan Freeman) en Mills (Brad Pitt) naar de serial killer die zijn slachtoffers op de meest gruwelijke en trage manier om het leven brengt en ze kiest aan de hand van de 7 hoofdzonden, is te vergelijken met een ondergang in Dante’s Inferno. Een vergelijking die ook in de film zelf wordt aangehaald. Een van sterkste punten aan …
Lees meer
The Naked City
Collega Jorn wees me al op de kwaliteiten van Jules Dassins Rififi nadat ik een tijdje geleden Brute Force zag. Die fameuze heistfilm komt zeker aan bod, maar ik werk me er naar toe via een aantal vroegere films van Dassin. The Naked City volgde direct op zijn gevangenisdrama en vertelt een verhaal over New York, de stad met vele verhalen waarvan er in elke bewoner een te ontdekken is. ‘There are eight million stories in the Naked City‘, vertelt de voiceover, ‘and this is one of them‘. Het aantrekkelijke blonde model Jean Dexter wordt in haar appartement vermoord, …
Lees meer
Brute Force
Een heftige titel voor een heftige film. Brute Force is een vroege film voor zowel regisseur Jules Dassin als acteur Burt Lancaster. Lancaster is Joe Collins, een gevangene die als een leider onder zijn collega’s gezien wordt door zijn rust en uitstraling. Allen lijden onder het sadistische bewind van bewaarder Munsey (een heerlijke rol van de vaak zo zachtmoedige Hume Cronyn). Collins wil niets liever dan ontsnappen, maar als hij een ultieme poging onderneemt gaat het gruwelijk mis. Een schitterende film noir waarin het constant regent, schaduwen overheersen, mannen het laagste in zichzelf naar boven laten komen en vrouwen smachtend …
Lees meer
Red Riding Trilogy
Schitterend drieluik dat zich afspeelt in 3 afzonderlijke jaren (1974, 1980 en 1983) maar met een gedeelde thematische lijn: het stikt van de misstanden in Yorkshire (Noord-Engeland), vooral binnen het politieapparaat. Dat is vooral bezig met allerlei louche zaakjes en corruptiepraktijken, waardoor een seriemoordenaar jarenlang zijn gang kan gaan. Het motto van de politie is “This is the North, we do what we want.” De terreur die ze uit naam van gerechtigheid uitoefenen is onontkoombaar. Hoewel de daden van de Yorkshire Ripper nergens te zien zijn, is zijn gruwelijke werk op de achtergrond steeds aanwezig. Maar het spoor van vernieling dat …
Lees meer