Tag: zwart-wit
Pagina 1/4
Spellbound
Alfred Hitchcock was een van de eerste regisseurs die psychoanalyse en de theorieen van Freud in zijn films verwerkte. Issues die diep in de mens verborgen zaten en er alleen via therapie uit konden komen, vormden voor Hitch een onweerstaanbaar onderwerp. Spellbound is daar het eerste echte voorbeeld van. De film begint ook met een expliciet statement daarover: Our story deals with psychoanalysis, the method by which modern science treats the emotional problems of the sane Omdat hij er zo vroeg mee was, was het voor hem zoeken naar een manier om dit te verbeelden. Later nam hij wat afstand …
Lees meer
Oppenheimer
Een nieuwe Nolan is altijd een belevenis en in het geval van Oppenheimer is dat niet anders. Het is de eerste keer dat de regisseur zich waagt aan een biopic maar uiteindelijk staan de biografsche elementen in dienst van de thema’s die Christopher Nolan al zo lang fascineren: het manipuleren van tijd, non-lineaire verhaallijnen, de werking van het geheugen, realiteit versus illusie, identiteit versus perceptie, onderlinge vendetta’s en het zeer effectief inzetten van techniek om dit allemaal te visualiseren. Zijn baanbrekende werk heeft een grote invloed gehad op de verwachtingen van het publiek op het gebied van moderne cinema. Nolan …
Lees meer
The Tragedy of Macbeth
Geweldige versie van het klassieke stuk van Shakespeare over de Schotse generaal Macbeth die van drie heksen de voorspelling krijgt te horen dat hij op een dag koning van Schotland zal worden. Die voorspelling plant bij hem een zaadje en vanaf dat moment wordt de route naar dat koningschap, maar ook naar zijn ondergang, ingezet. Gedreven door zijn ambities en door zijn vrouw doodt Macbeth koning Duncan en neemt bezit van de troon. Hij wordt een tiran die woest om zich heen gaat slaan omdat hij zich aan alle kanten bedreigd voelt. Onder leiding van zijn rivaal Macduff komt het …
Lees meer
Mank
Herman J. Mankiewicz behoorde tot wat filmcriticus Pauline Kael in haar beroemde essay Raising Kane de Algonquin-to-Hollywood groep noemde. Cynische New Yorkse literaire types die naar de westkust werden gelokt om scenarioschrijver te worden. Mankiewicz had er al een carriere als briljant publicist en scenarist alsmede notoir gokker en alcoholicus op zitten toen hij door wonderkind Orson Welles gevraagd werd mee te schrijven aan het script van Citizen Kane (1941). Volgens Kael, destijds op het hoogtepunt van haar roem, was Mankiewicz de echte schepper van Welles’ beroemdste film. Inmiddels is wel …
Lees meer
Beats
Ik kwam pas met de Criminal Justice and Public Order Act 1994 in aanraking toen ik Music for the Jilted Generation van The Prodigy kocht. Op de binnenhoes stond namelijk een prachtige tekening van een crowd van ravers die aan de overkant van een ravijn los gaat terwijl de politie machteloos toekijkt. In Nederland konden we wel dansen in een weiland op repetitive beats, al ging dat in de vorm van een festival. Beats speelt zich af in Livingston (Schotland) in 1994, toen deze wet het houden van openlucht rave-party’s in het hele Verenigd Koninkrijk effectief verbood. Beste vrienden …
Lees meer
The Lighthouse
Twee mannen in een vuurtoren op een afgelegen eilandje, dat moet wel misgaan. Een volbloed horrorfilm is dit zeker niet, maar dat was het debuut van Robert Eggers ook niet. In The Witch draaide het om religieuze intolerantie en hekserij in de desolate leegte van het 17e eeuwse New England. Hier gaat het opnieuw om een conflict, op een locatie die nog desolater aanvoelt. De vuurtoren is een baken van hoop maar voelt voor Thomas Wake (Willem Dafoe) en Ephraim Winslow (Robert Pattinson) eerder als een gevangeniscel. Een cel waarvan de bovenste verdieping, die met de lamp, alleen toegankelijk …
Lees meer
The Apartment
In het enorme kantoor van verzekeringsmaatschappij Consolidated Life Insurance Company in New York slijt C.C. ‘Buddy’ Baxter zijn dagen. Baxter is vrijgezel en heeft weinig anders dan zijn werk. Desondanks heeft hij geen grote ambities. Hij vindt het eigenlijk wel prima zo. Toch is er iets dan hem af doet wijken van al die andere kantoorslaven. Als bachelor heeft hij niemand om rekening mee te houden en laat hij nou net een apartement aan de Upper West Side hebben. Reuze interessant. Een aantal managers boven hem hebben hem daarom voor hun karretje gespannen. Als zij nou zijn appartement tijdelijk mogen lenen voor …
Lees meer
Modern Times
Met live begeleiding in het kader van het Sounds of Silence festival. Eerlijk gezegd valt dat al snel niet meer op als je meegenomen wordt door de avonturen van de arme sloeber Charlie Chaplin en zijn al even onfortuinlijke vriendinnetje. Schitterende gags en bij vlagen echt hilarisch maar ook ontroerend, hoopvol en melancholisch. Modern Times is het allemaal. Het is vooral het beeld van Chaplin die door de machine wordt opgeslokt dat in het collectieve geheugen is blijven hangen. Maar de film zit vol met dit soort iconische scenes. Van de voedselmachine en de dansende improviserende ober die zijn tekst …
Lees meer
The Killers
Het is een van de vroegste en meest bekende noirs, maar ik had The Killers nooit gezien. Ik had er wel een beeld bij, door de hoofdrollen van Burt Lancaster en Ava Gardner, de poster, de titel en omdat ik wist dat er verhaal van Ernest Hemingway aan ten grondslag lag. Maar dat beeld blijkt niet te kloppen. Gewelddadig en hardboiled, dat was mijn verwachting. Maar The Killers heeft meer weg van Citizen Kane dan van White Heat, om maar eens een gangsterfilm te noemen. In een flashbackstructuur, waarin steeds anders personages een deel van het verhaal vertellen, wordt uit de …
Lees meer
Manhattan
Er is veel geschreven over de relatie van de 42-jarige Isaac (Woody Allen) met de 17-jarige Tracy (Mariel Hemingway) in deze klassieker van Woody. De regisseur had op dat moment zelf een verhouding met de eveneens 17-jarige Stacey Nelkin en later schokte hij Mia Farrow en de wereld door iets te beginnen met Farrow’s geadopteerde dochter Soon-Yi Previn. Van een afstand gezien lijken al deze verbintenissen moreel verwerpelijk maar wat in Manhattan vooral opvalt is de tederheid en omzichtigheid waarmee Allen zijn alter ego Isaac en de volwassen lijkende Tracy elkaar laat benaderen. Woody zat in een creatieve flow na zijn …
Lees meer
Fires on the Plain
De jaarlijkse oorlogsfilm rond 4 en 5 mei is wat verlaat vanwege een Hemelvaartweekend dat alle aandacht opslokte. Daarom maar eens flink uitpakken met deze zwart-witklassieker waarin een groep Japanse soldaten moet zien te overleven op het Filipijnse eiland Leyte in de nadagen van het conflict in de Stille Zuidzee. Regisseur Kon Ichikawa duikt diep de lichamelijke en psychologische hel in als soldaat Tamura door het desolate landschap doolt. Hij is zwak maar leeft nog omdat hij door zijn tbc niet is opgegeten door zijn collega’s. Fires on the Plain is zowel schitterend in de manier waarop het landschap gevangen …
Lees meer
Sunrise
Sunrise begint met een man die de Sirene aan zijn raam niet kan weerstaan. De geliefden ontmoeten elkaar in het maanlicht, kussen en dan gaat ze over tot het Grote Plan: is het geen goed idee als hij zijn vrouw vermoordt, jong en oh zo onschuldig? Zacht fluistert ze hem in zijn oor hoe hij dat aan moet pakken. Meer fataal kan een femme niet worden, en dat al in 1927. Maar is die man wel bereid zijn gruweldaad te volbrengen en zijn geliefde te volgen naar een spanning belovend leven in de grote stad? Wat volgt is een …
Lees meer
Les enfants du paradis
Deze Franse klassieker had ik nog nooit gezien. Een film die vooral bewonderd wordt vanwege de omstandigheden waarin hij is gemaakt. Niet vanwege de inhoud. Uit een gevoel van plichtsbesef zat ik in het Haags Filmhuis naar de gerestaureerde versie te kijken. Dat viel eigenlijk nog best mee. Ik wist vooraf dat dit een zwartwitfilm uit 1945 is die drie uur duurt en gaat over de liefde van 1 vrouw voor 4 mannen. Niet direct een lokkertje. Maar als je je eraan overgeeft kom je er wel in. Les enfants du paradis is gemaakt in het door de Nazi”s bezette Parijs …
Lees meer
Judgment at Nuremberg
De vier verdachte rechters die in 1948 in de beklaagdenbank van Neurenberg stonden, waren schuldig. Dat stond op voorhand eigenlijk wel vast. Maar ze stonden ook symbool voor de complexiteit van de Tweede Wereldoorlog waarin schuld en verantwoordelijkheid op een hierarchische schaal gezet werden. Het gezag bepaalde immers je gedrag en wat je ergens van moest vinden. Voor rechters was dat niet anders. Tegelijkertijd hakt de openbare aanklager flink in op de eigen verantwoordelijkheid van iedereen die leefde en werkte onder het Naziregime. Judgment at Nuremberg is een fictief verslag van de strafzaak tegen vier rechters die ‘fout’ waren in …
Lees meer
Bert van der Gaag
Ik heb in het kader van de PDOJ een interview gedaan met de 94-jarige Bert van der Gaag. Ik zet het interview niet op mijn blog maar wel het portret dat ik van hem maakte.
Lees meer
Good Night, and Good Luck
Journalistiek is in de VS een vak van uitersten. Dat gaat van nieuwsorganisaties als Fox News, die de naam hebben een verlengstuk van rechtse politieke partijen te zijn, tot media die de politiek het vuur aan de schenen leggen en optreden als waakhonden van de democratie. George Clooney maakte een film over een van de meest legendarische waakhonden: de journalist Edward R. Murrow. Murrow overleed al in 1965 maar hij is nog steeds beroemd in de VS. Scholen, onderscheidingen en symposia zijn naar hem genoemd. Hij was een nieuwsautoriteit die bekend werd door zijn radioreportages voor CBS tijdens de Tweede …
Lees meer
Rififi
De moeder van alle heistfilms. Met die bagage kijk ik naar dit zenuwslopende verhaal over de voorbereiding, uitvoering en nasleep van een overval op een juwelier. Ondanks die voorkennis blijft dit gewoon een vijfsterrenfilm. Fantastisch. Rififi is beroemd geworden door de overval die volledig in stilte wordt gepleegd. Juist door die stilte, afgedwongen door een alarm dat reageert op geluid en trillingen, krijgt elke handeling een enorme lading. De kraak omvat 28 minuten aan screen time, enorm lang als je erover nadenkt, maar grijpt je van begin tot eind. Maar wat de film tot een meesterwerk maakt is de hele tragische …
Lees meer
Ball of Fire
Het feit dat Gary Cooper als wetenschapper altijd aan zijn werk denkt en al gaat wankelen bij de gedachte dat hij een vrouw aan moet spreken, was al in 1941 ouderwets. Toch weet Howard Hawks met dat gegeven een heerlijke film te maken die 70 jaar later nog steeds prima te genieten is. Professor Bertram Potts (Cooper) is een van de acht in een team van wetenschappers dat werkt aan een allesomvattende encyclopedie. De mannen zijn al op leeftijd, op Potts na, en vrijgezel. Uiteraard. Als nachtclubzangeres Barbara Stanwyck (met de onweerstaanbare naam Sugarpuss O’Shea) bij de mannen intrekt, op de vlucht …
Lees meer
The Sweet Smell of Succes
Ik had me een tijd geleden voorgenomen om eens flink in het oeuvre van Alexander MacKendrick te duiken maar nu ik terug kijk is het bij The Man in the White Suit gebleven. Al die films die om aandacht vragen, het is om gek van te worden. The Man in.. is een film uit zijn Britse Ealing tijd. MacKendrick was geboren uit Schotse ouders die naar de VS verhuisden maar na de dood van zijn vader keerde moeder met de 7-jarige Alexander terug naar Schotland. Die begon in de filmwereld als art director en scriptschrijver, …
Lees meer
The Train
In tijden van oorlog gaat de aandacht in eerste instantie uit naar het verlies van mensenlevens. Al het andere heeft eigenlijk geen prioriteit. Zeker kunst niet. Het afzetten van de waarde van een mensenleven versus dat van een schilderij is sowieso onbegonnen werk. In John Frankenheimer’s The Train komen de twee hardhandig in botsing. In Augustus 1944 rukken de Geallieerden flink op in Frankrijk en de bezetting door Duitsland loopt op z’n einde. De Nazi’s zijn gedemoraliseerd en trekken zich terug. Kolonel Von Waldheim (een ijzersterke Paul Scofield) is vastbesloten de enorme collectie Franse kunst die onder zijn beheer valt, mee terug te …
Lees meer
London in motion
We waren een lang weekend in Londen. Lang, maar toch te kort om echt ergens de tijd voor te nemen. Zo heb ik anderhalf uur rondgerend in Tate Modern met een volledig gebrek aan respect voor de getoonde kunst daar en met maar een missie: alles zien. Een missie die gedoemd is te mislukken maar ‘one can at least try’. Ik bedacht dat mijn fotografische acties die haast maar eens moesten weerspiegelen, dus ik ben overgegaan op een favoriete techniek van me: motion blurring. Mijn jachtige blik versus de serene beeldhouwwerken en installaties in het museum. Hier heb ik een …
Lees meer
The Shard
Tegenover alle haters staan net zoveel liefhebbers, maar hoe je het ook wendt of keert: de scherf van Renzo Piano valt niet te negeren. De toren domineert de skyline van Londen en is fotogeniek as hell. Ik kon mijn ogen er niet van af houden tijdens ons toeristische boottochtje op de Thames.
Lees meer
8 1/2
Hoewel het een van mijn favoriete genres is, zou je films over het maken van films een sterk staaltje zelfgenoegzaamheid kunnen noemen. Een egoïstische vorm van zelftherapie. Kijk ons eens lekkker belangrijk zijn, wij hebben geen behoefte aan iets anders dan de filmwereld zelf. Toch levert het vaak mooie cinema op, zij het cinema die niet direct geschikt is voor een groot publiek. Een van de grootste zelfbevlekkers daarin, een regisseur die echt alleen aan zichzelf genoeg had, was de Italiaanse regisseur Federico Fellini. Een visionair die zo uniek en gedurfd is dat zijn naam is overgenomen als beschrijvende term …
Lees meer
Wolf
Jim Taihuttu weet hoe zich te profileren. In interviews spreekt hij zich uit voor zelfredzaamheid in de Nederlandse filmwereld. Niet je hand ophouden maar er zelf keihard voor gaan, soms tegen de klippen op. En met de films die hij (vooralsnog) maakt zorgt hij er nadrukkelijk voor zich niet in een genrehoek vast te zetten. Zijn debuut Rabat was een feelgood roadmovie met een paar dramatische trekjes, maar Wolf is van een heel ander kaliber. Rauw, nihilistisch en in effectief zwart-wit gefilmd volgt hij de gedoemde Majid in zijn pogingen om zijn kansloze achtergrond maar vooral zijn destructieve …
Lees meer