Tag: science fiction
Pagina 1/5
Alien: Romulus
Ik zag Alien op tv toen ik een jaar of 14 was. Ik was aan het oppassen en kon zelf bepalen wat ik keek. Maar alleen voor de tv in dat vreemde huis met een van de beste horrorfilms ooit bleek teveel. Ik heb m halverwege afgezet, te spannend. Een tijd later heb ik m alsnog gezien, al was ik eigenlijk te jong om de kracht ervan te herkennen. Toen ik 16 was zag ik de opvolger in de bioscoop, een film die de horror mengde met intense actie. Die timing van film en leeftijd bleek perfect. Aliens …
Lees meer
Invasion of the Body Snatchers
Deze geweldige remake van het origineel van Don Siegel kijk ik als eerbetoon aan de onlangs overleden Donald Sutherland. Een acteur met een enorme dosis charisma, medemenselijkheid en humor die elke film waarin hij meespeelde iets extra’s gaf. Hier is hij Matthew Bennell, een inspecteur van de Voedsel en Warenautoriteit die op vreemde zaken stuit en zijn rationele brein aan moet zien te passen aan een nieuwe bizarre werkelijkheid. Regisseur Philip Kaufman veranderde de setting die Siegel hanteerde, een klein stadje, naar het grote San Francisco. Hij opent zijn film prachtig met ergens in outer space losgeworpen zaden/draden/sporen die …
Lees meer
The Fifth Element
Het helpt enorm om een stripliefhebber te zijn om maximaal te kunnen genieten van The Fifth Element. Er zijn maar weinig speelfilms geweest die zo stripachtig zijn als deze. Regisseur Luc Besson was al van jongs af aan een liefhebber en nam het werk van twee van Frankrijks populairste striptekenaars – Jean Claude Mézières (van Ravian) en Jean Giraud (aka Moebius) – als basis. Het resultaat is een kleurrijke en overdadige sciencefictionfilm die in niets lijkt op wat het publiek gewend was van dit genre. Door dit stripachtige en de uitzinnige kleuren, kostuums en personages is het een film die …
Lees meer
Nope
In de opening titles is het rennende paard te zien dat beroemd is gemaakt door de fotoserie van Eadweard Muybridge. Regisseur Jordan Peele weet die foto’s op sterke wijze te verbinden met zijn thematiek over de emancipatie van zwarte burgers. Als animal wrangler met een voorliefde voor paarden die woont op zijn ranch in Californië is OJ Haywood (Daniel Kaluuya) van zichzelf al een personage dat niet past in de comfortzone van een witte kijker. Maar zijn eigen comfortzone wordt ook flink op de proef gesteld. Het is natuurlijk een geweldige gimmick, die titel. OJ’s reactie op de bizarre gebeurtenissen …
Lees meer
Altered States
Ik heb een boek in de kast staan dat heet Mad, Bad and Dangerous? The scientist and the cinema. Auteur is Christopher Frayling, wiens uitstekende bio van Sergio Leone ik ook heb gelezen. De scientist in Altered States staat er niet in. Waarschijnlijk is dat omdat deze wetenschapper bepaald niet voldoet aan het stereotiepe beeld van de bijna waanzinnige wereldvreemde man die rondrent in een stofjas, met de haren overeind en in zinnen praat die niemand kan volgen. Eddie Jessup (William Hurt, in zijn debuut) is ambitieus, ziet er goed uit, kan goed praten en is zeker geïnteresseerd in de …
Lees meer
Stranger Things, seizoen 4
Eerlijk gezegd was ik seizoen 4 vooral gaan kijken omdat ik had gehoord dat Running Up That Hill van Kate Bush daar een prominente rol in speelde. Het was inderdaad een feest om dat nummer, dat ik zo ontzettend goed ken omdat ik Hounds of Love destijds al grijs draaide, als een leidraad voor de door het kwaad belaagde Max te zien. Voor de rest is seizoen 4 vooral meer van hetzelfde, maar dan met de volumeknop maximaal open. This one goes to 11!, zouden we bij Spinal Tap zeggen. Dat Stranger Things wereldwijd een succes is, is een feit. …
Lees meer
Possessor
Vader David Cronenberg zal trots zijn geweest. Zoon Brandon leverde met Possessor een film af die naadloos in zijn eigen oeuvre zou passen. Zo naadloos dat je je ook af kan vragen of Brandon niet te veel naar pa heeft gekeken. Tasya Vos (Andrea Riseborough, die ik oa ken van The Death of Stalin, Mandy en ZeroZeroZero , haar Oscargenomineerde To Leslie heb ik nog niet gezien) is een contract killer met een uitstekende reputatie. Ze voert haar opdrachten uit door het lichaam van iemand met toegang tot het slachtoffer over te nemen, de klus te klaren …
Lees meer
Arcadia
De serie is nogal geflopt, maar ik heb genoten van deze Nederlands-Vlaamse co-productie over een samenleving die alles anders doet nadat er in het verleden iets vreselijks is gebeurd. In het nieuwe Arcadia krijgt iedereen punten. Punten die behaald worden door je netjes aan alle wetten te houden, het gezag te respecteren, je baan goed te doen en niet ziek te worden. Zo krijgt iedereen wat hij of zij verdient. Zo is althans het credo. Maar als daarin iets mis gaat dan daalt je score en als dat maar lang genoeg duurt dan kun je buitengesloten worden. Je wordt dan …
Lees meer
Everything Everywhere All at Once
Toen deze film vorig jaar in de bioscopen draaide, had ik nooit gedacht aan de Oscars. Een anarchistische parabel over het vinden van jezelf in een serie bizarre afsplitsingen van je eigen saaie leventje. Everything Everywhere All at Once is een soort kruising tussen The Matrix, Groundhog Day, Lola Rennt, The Fountain en de films van Christopher Nolan, Spike Jonze en Jackie Chan. Maar dan in overdrive. 140 minuten lang dendert het multiverse over me heen en zit ik met bewondering maar ook apathie te kijken. Evelyn Wang (Michelle Yeoh) is een vrouw die verdrinkt onder de stress van …
Lees meer
Alien
Het is eigenlijk nauwelijks te bevatten dat Alien pas de tweede film van Ridley Scott was. Een letterlijke en figuurlijke monsterproductie met een complexe voorgeschiedenis, in een genre waar de meeste filmliefhebbers vooral op neerkeken, met een team waarop constant enorme spanning stond vanwege die voorgeschiedenis en de verwachtingen van producent 20th Century Fox, gemaakt door een regisseur die zich tot in detail voorbereidde, zelf zijn storyboards tekende en een echte visie bleek te hebben. Het resultaat is een meesterwerk dat talloze navolgingen heeft gekregen, maar nooit is geëvenaard en bij elke vertoning alleen maar beter lijkt te worden. Waarom …
Lees meer
Avatar: The Way of Water
A Titanic Alien Abyss vol Avatars. Je kunt stellen dat een filmmaker mag jatten, zeker van zichzelf. Maar het kijken van Avatar: The Way of Water voelt drie uur lang als een deja-vu van eerdere Cameronfilms. Ten eerste Avatar zelf, waarvan hij het verhaal min of meer opnieuw vertelt. Maar ook die andere films zijn nooit ver weg, of het nu om zinkende schepen gaat, vreemde wezens in de diepte, de onschuld van dieren en die van een pacifistische cultuur versus de wreedheid van de mensheid en de aantrekkingskracht van andere werelden. Cameron plagieert vooral zichzelf. Het verhaal is …
Lees meer
Memory: The Origins of Alien
Obsessief. Zo zou je deze duik in de geschiedenis van Ridley Scotts sciencefictionklassieker wel kunnen duiden. De makers zien Alien als een film die niet alleen door schrijvers, acteurs, technici en de regisseur is gemaakt, maar is geboren uit een soort collectief onderbewustzijn. Als een natuurkracht die wel naar buiten MOEST komen, net als de alien uit de buik van Kane. Niet dat er geen individuele sterren zijn te benoemen. Naast het visuele genie Ridley Scott en de meesterlijke HR Giger, die de wereld de xenomorph schonk die zo boordevol met connotaties zit dat er een hele trits films over …
Lees meer
Silent Running
50 jaar geleden verscheen het rapport ‘Grenzen aan de groei’ van de Club van Rome. De centrale boodschap daarin was dat er binnen honderd jaar grote problemen zouden ontstaan door de bevolkingsgroei en de industriële productie als de westerse maatschappij in hetzelfde tempo door bleef consumeren. In 1972 verscheen er ook een film waarin dat schrikbeeld al werkelijkheid is geworden. In Silent Running is er een einde gekomen aan de flora en fauna op aarde en is er een soort Ark van Noach gelanceerd, de USS Valley Forge. Transparante geodetische koepels, bevestigd aan een vloot van commerciële ruimtevrachtschepen, met daarin …
Lees meer
Dune
Met een cynische blik zou je kunnen zeggen dat Denis Villeneuve films maakt die imponeren maar niet emotioneren. Niet dat hij dat laatste niet kan. Zijn doorbraakfilm Incendies en het vervolg Prisoners waren hard rakende drama’s waarin de emoties volop aanwezig waren. Maar sinds Enemy begeeft hij zich op SF terrein en dat is een genre dat zich er slecht voor leent. Maar hij weet die beperking om te zetten in een voordeel. Dune is een epische woestijnstorm die langzaam bezit van je neemt, een ruimte-opera waarin arthouse conventies gefuseerd worden met die van de blockbuster. Dune …
Lees meer
Oblivion
In 2013 en 2014 maakte Tom Cruise twee opeenvolgende science-fictionfilms. Niet echt iets voor hem, gezien zijn carriere tot dat moment. Met de laatste, Edge of Tomorrow, pakte dat verrassend goed uit. De eerste is wat minder. Dat ligt niet aan het budget overigens. Met 120 miljoen dollar konden de makers flink uitpakken. Dat geld is vooral in de look gestoken. De film ziet er prachtig uit en als kijker is het fijn je mee te laten voeren in een verlaten wereld. Het is 2077. Waar het in Interstellar mis dreigt te gaan, is het hier echt zover. …
Lees meer
The Invisible Man
Ik schreef ooit een stuk over de Dark Side van Big Tech. Dat is dit ook een beetje maar ook heel anders. De donkere kant zit vooral in de door zijn vriendin geobsedeerde tech-nerd die zijn technische vaardigheden inzet voor verkeerde doeleinden. The Invisible Man is losjes gebaseerd op HG Wells’ gelijknamige boek maar heeft meer overeenkomsten met Paul Verhoevens Hollow Man (waarin Sebastian Caine zijn uitvinding misbruikt) en de thriller Sleeping with the Enemy dan met psychologische thrillers waarin iemand door waanbeelden belaagd wordt. Het begrip gaslighting is hier zeker van toepassing (psychologische manipulatie om iemand zo in …
Lees meer
Devs
Alex Garland schreef een aantal films voor Danny Boyle (The Beach, 28 Days Later, Sunshine), maar regisseert inmiddels ook zelf (Ex-Machina en Annihilation). Devs is zijn eerste tv-serie. Het geavanceerde techbedrijf Amaya, geleid door de stoïcijnse Forest, heeft een divisie waarvan niemand precies weet wat daar bedacht wordt. De V uit de naam kan ook een U zijn, zo zegt hij zelf. De schrijfwijze is hetzelfde in het klassiek Latijnse alfabet. Waar ‘dev’ in techbedrijven staat voor development, krijgt het met de spelling ‘deus’ een heel andere lading. Hoofdpersonage Lily zegt ergens dat CEO’s van techbedrijven leiden …
Lees meer
Bacurau
Deze Braziliaanse film over een afgelegen dorp dat afrekent met een moorddadig stel westerlingen, eindigde hoog in alle jaarlijstjes. Bacurau is een genremix van thriller, sciencefiction, horror en western, besprenkelt met flink wat magische elementen en ook politieke kritiek. Maar behalve het feit dat de film zich afspeelt in de sertão, het ‘achterland’ in noordoost Brazilië, kon ik er niet zoveel origineels in ontdekken. John Carpenter (die hier wel een leuke credit krijgt) deed dit jaren geleden al en beter. Het doodseskader van schietgrage types, geleid door de immer schmierende Udo Kier, doet eerder lachwekkend dan gevaarlijk aan. Thematisch lijkt …
Lees meer
Aniara
Meditatieve sci-fi over een passagiersschip dat de Aarde ontvlucht omdat hier alles mis is gegaan. Op weg naar Mars raakt het echter uit koers en langzaamaan dwaalt het af naar het onmetelijke heelal. Hoe langer dit duurt, des te meer raken de bewoners zelf ook uit koers. De hoofdrol is voor een bemanningslid dat een VR-meditatieruimte beheert, een ruimte die aangestuurd wordt door een kunstmatige-intelligentie-avatar die het verdriet van haar bezoekers opzuigt. De behoefte aan die meditatie groeit naarmate de reis langer duurt, tot het moment dat de avatar breekt en het niet langer aan kan. Ook op andere esoterische …
Lees meer
Tenet
De COVID-19 film. Dat is toch het label dat de nieuwe Nolan heeft meegekregen. De eerste grote film die in de bios gaat draaien na de lockdown. Tenet moet in z’n eentje het wereldwijde zalencircuit zien te redden. Daar kan de film natuurlijk nooit aan voldoen. Maar in de basis zou het kunnen: het is een overweldigende filmervaring die je absoluut op een groot scherm en met goed geluid moet zien. De actiescenes zijn spectaculair en Tenet zit vol setpieces die menig Bondfilm naar de kroon steken. Maar dan kom je op het verhaal. Ik heb niet vaak dat ik …
Lees meer
Star Wars: The Rise of Skywalker
Ik vond m niet eens zo slecht. Er is veel kritiek geweest op deze laatste aflevering van de 9-delige Star Wars saga, maar wat mij betreft was het vooral meer van hetzelfde. Er zit een verhaallijn in maar het voelt voortdurend als een herhaling van zetten. De training van Rey die langzaamaan een echte Jedi wordt, het aantrekken en afstoten met de voortdurende boos kijkende Kylo Ren, de First Order die hier vervangen wordt door de Final Order, de evil lords Palpatine en Snoke en, als rode draad door al die delen, de kibbelende C-3PO en R2-D2. Dit einde voelt …
Lees meer
Ad Astra
Heart of Darkness en Apocalypse Now (de verfilming daarvan) zijn direct in het oog springende referenties bij deze contemplatieve SF-film van James Gray. De zoektocht naar een leider die al dan niet gek is geworden aan de randen van de menselijke beschaving. Waar die randen in de voorbeelden diep in de jungle liggen, is dat hier diep in de ruimte. De ringen van Neptunus om precies te zijn. Maar waar het gevaar vooral toeneemt als Marlow/Willard die grens bereikt en Kurtz vindt, vormt het treffen tussen vader en zoon McBride hier eerder een anticlimax. Heel erg is dat niet. Ad …
Lees meer
Stranger Things, seizoen 3
Seizoen drie heeft hetzelfde probleem als twee: er heerst nogal een sense of deja vu. Net als een geslaagde ode als Super 8 wist het eerste seizoen perfect dat gevoel neer te zetten dat in originele familievriendelijke klassiekers als Gremlins, The Goonies en Explorers zo overvloedig aanwezig is. Meer was eigenlijk niet nodig. Maar in deze door series gedomineerde tijden was het geen optie om seizoen één geen vervolg te geven. Het Netxflixpubliek wil het. Daarbij komt dat de personages deze keer nogal met de liefde bezig zijn en dat levert niet echt de beste kijkervaring. …
Lees meer
De Relativiteit van Lone Sloane
Philippe Druillet, geboren op 28 juni 1944, staat bekend om zijn barokke tekeningen en bizarre sciencefictionverhalen. Na een paar jaar als fotograaf te hebben gewerkt, debuteerde hij in 1966 met Lone Sloane, le Mystère des Abîmes, een stripboek dat was geïnspireerd door Druillets favoriete schrijvers H.P. Lovecraft en A.E. van Vogt. Druillet zou later nog covers ontwerpen voor heruitgaven van Lovecrafts werk, en ook een aantal filmposters. Nadat Druillet zich in 1970 had aangesloten bij het Frans-Belgische striptijdschrift Pilote, werd zijn Lone Sloane-saga steeds flamboyanter. Zes verhalen werden in 1972 verzameld in Les six voyages …
Lees meer