Tag: Los Angeles
Pagina 1/2
The Big Fix
Richard Dreyfuss was on a roll in de jaren 70, met kassuccessen als American Graffiti, Jaws en Close Encounters of the Third Kind achter zijn naam en een groot kritisch succes met The Goodbye Girl (waar hij als 30-jarige een Oscar voor won). Maar het leek erop alsof hij voorvoelde dat dit niet zo door kon gaan: het onderwerp van The Big Fix is een periode die voorbij is en nooit meer terugkomt. Dreyfuss is Moses Wine, een privédetective (of gumshoe, die mooie Amerikaanse vertaling) en een gescheiden vader die voortdurend te laat is met het betalen van alimentatie aan …
Lees meer
The Substance
Na afloop van Revenge scheef ik dat regisseur Coralie Fargeat wat mij betreft nog wel wat verder had mogen gaan. Er zit zeven jaar tussen dus het lijkt erop alsof ze heel goed nagedacht heeft over hoe ver ze dan moest gaan bij haar volgende. Nou, heeeeeeel ver. De vraag is of The Substance daarmee ook een betere film is. Schokkender en controversieler is hij zeker. Nog meer dan bij Revenge roept Fargeat hier heel veel associaties op met andere films. De meest intrigerende maar ook wat aanmatigende is die met Alfred Hitchcock’s Vertigo. De films zouden niet …
Lees meer
The Offer
Deze tiendelige serie over het maken van The Godfather duurt langer dan de speelduur van de drie Godfatherfilms samen. Je zou dus kunnen stellen dat The Offer zichzelf iets te belangrijk vindt. Maar als het met zoveel humor en bravoure wordt gebracht, wie ben ik dan om te klagen? Een natuurgetrouwe weergave van het proces is dit niet helemaal. The Offer is vooral een parade van bijna karikaturale types, met voorop de geweldige Matthew Goode als Paramount executive Robert Evans. Goode praat met het tempo van een mitrailleur en creëert in tien afleveringen een manische versie van de door film …
Lees meer
Babylon
John Gilbert, Douglas Fairbanks, Louella Parsons, Clara Bow, Anna May Wong, Josef von Sternberg, Irving Thalberg. Juist omdat ik deze namen ken, zou je kunnen zeggen dat ik niet erg onder de indruk moet zijn van deze hommage aan het eerste gouden tijdperk van de film. Al deze personen komen in een fictieve vorm voor (op Thalberg na) maar erg subtiel gebeurt dat niet. Babylon geeft een beeld van Hollywood in de periode dat het geld niet op kon en de plek bekend stond als magisch, een magneet voor iedere wannabe in het land die beroemd wilde worden. De plot …
Lees meer
The Driver
Kaler kan een film niet zijn. Alle personages hier zijn gepolijste abstracties. De Driver zelf, de Speler (Isabelle Adjani) en de Detective (Bruce Dern) zijn naamloos en hebben geen ander bestaan dan dat van hun professie. De bestuurder rijdt, de speler speelt en de detective jaagt. De bestuurder is goed in zijn werk en duldt niemand die dat niet is; er is weinig anders dat regisseur Walter Hill het publiek wil laten weten over zijn hoofdpersonage. Hill brengt iedereen samen in een plot dat de bestuurder volgt terwijl hij een overval pleegt, er door de detective wordt ingeluisd om bij …
Lees meer
Velvet Buzzsaw
Leuke titel, niet al te beste film. Ik heb m vooral gekeken vanwege de omgeving waarin deze horrorsatire zich afspeelt: de kunstscene in LA. En omdat de regisseur Dan Gilroy en hoofdrolspeler Jake Gyllenhaal eerder samen Nightcrawler maakten. In VB wordt een net overleden en tot dan toe onbekende kunstenaar ontdekt en binnen no time enorm gehyped. Zijn geest neemt wraak op de kunstcritici, kunstkopers en kunstdealers die allemaal ineens goud zien blinken. Visueel is het allemaal prima in orde. De kunst spettert van het doek, net als het bloed. Maar er ontbreekt venijn in het script en de …
Lees meer
Once Upon a Time in Hollywood
De fijnste Tarantino in jaren. Het lijkt erop dat een setting in LA toch echt het beste losmaakt bij de bijna gepensioneerde regisseur. Pulp Fiction en Jackie Brown zijn de illustere voorgangers en OUATIH kan zich met de laatste zeker meten. PF valt niet meer te overtreffen. Zoals in al zijn latere films weet Tarantino scenes nodeloos op te rekken zonder dat dit veel bijdraagt. Heel storend is het echter ook niet. Er valt nog steeds veel te genieten, zeker op zo’n groot IMAX-scherm als waar ik ‘m op zag. Hij had geld genoeg ter beschikking om het …
Lees meer
Under the Silver Lake
Een cultfilm in de dop. Zo kun je Under the Silver Lake toch wel samenvatten. Of het zo zal gaan als bij The Big Lebowski, die andere Los Angeles dwaalfilm met personages die geen echt doel in het leven hebben en waar dingen gewoon ‘gebeuren’, is de vraag. Maar de potentie is er zeker. Net als het genoemde illustere voorbeeld sluit UtSL aan bij een filmgenre waarin de City of Angels (en de City of Dreams) eigenlijk het hoofdpersonage is. Een wereld waarin alles mogelijk is en het echte leven ver weg. Denk aan voorgangers als The Long Goodbye, Chinatown, The …
Lees meer
Nocturnal Animals
Ik heb wel genoten van de nieuwe Tom Ford. Pretentieus, dat zeker, maar ook intrigerend. De plot is nogal vergezocht en door de dubbele lijn met het manuscript Nocturnal Animals en de flashbacks, ook iets te kunstmatig. Maar Ford houdt je wel bij de les. Door de nachtelijke scenes doet de film vaak denken aan het werk van David Lynch, vooral Lost Highway, en dat is een compliment. Mooie rol ook weer van Jake Gyllenhaal (dubbel zelfs, als schrijver Edward Sheffield en familieman Tony Hastings in het manuscript).
Lees meer
True Detective, seizoen 2
Producent en scenarist Nic Pizzolatto doet een manmoedige poging het succes van het eerste seizoen te evenaren, maar de toon die hij hanteert is zo zwaar dat de serie eronder bezwijkt. Het is zoeken naar een beetje lucht te midden van alle ellende. Seizoen twee zit vol scenes waar geen touw aan vast te knopen is, althans niet in de dialogen. Er wordt veel gepraat maar waarover is vaak onduidelijk. Visueel is er wel van alles te beleven en ik heb wel genoten van de locaties en de algemene setting van een fictief stadje in Californië dat een poel des …
Lees meer
Coffy
Coffy (Pam Grier) is verpleegster maar ze heeft nog wel tijd over om slechterikken op te sporen en to kingdom come te jagen. Dit omdat die haar kleine zusje aan de drugs of andere familieden in de vernieling geholpen hebben. Dat gebeurt allemaal in de eerste 10 minuten. En dit doet ze in een kleedje dat haar weelderige vormen nauwelijks weet te bedekken. De toon van Coffy is daarmee gezet. Seks en geweld. En dat wordt alleen maar meer in deze klassieke blaxploitationwraakfilm. Coffy is the real thing. Er zijn wel meer wraakfilms waarin zwarte wrekers in een orgie van geweld en …
Lees meer
Inherent Vice
Ik snap het idee dat je vooral mee moet gaan met de zoektocht van Larry ‘Doc’ Sportello en je niet teveel moet laten leiden door logica. Die is er namelijk niet. Inherent Vice heeft wel de flamboyante stijl maar de coherentie en spanningsboog die Boogie Nights (de vergelijkbare film uit zijn oeuvre wat mij betreft) tot zo’n ijzersterke film maakten ontbreekt. Begrijp me niet verkeerd, Inherent Vice is een sterk geacteerde en lekker overdadige pastiche waarin veel te genieten valt. Joaquin Phoenix met volle bakkebaarden is een feest om te zien en de film zit vol prachtige momenten. Maar er ontbreekt dus ook …
Lees meer
Maps to the Stars
Een film die je vanaf het begin pakt, nooit saai is en vol sterk acteerwerk zit. Maar ook een film die je volledig in verwarring achter laat. Waar ging dit nou eigenlijk over? Net als in David Lynch’ Mulholland Drive arriveert een jonge nieuwsgierige vrouw uit een gat ergens in de VS in Hollywood, niet wetend wat haar daar te wachten staat. Maar waar Naomi Watts in MD lang naïef blijft en overweldigd is door alles wat ze ziet lijkt Mia Wasikowska in Maps to the Stars toch echt een plan te hebben. Een plan dat te maken heeft met haar uitdrijving uit …
Lees meer
Nightcrawler
Van de twee kemphanen uit The Sweet Smell of Succes kun je zeggen dat ze vilein, egoïstisch en nietsontziend zijn, maar Jake Gyllenhaal’s Louis Bloom is een regelrechte psychopaat. Iets dat hem overigens flink van pas komt bij zijn nieuw gevonden werk. Louis Bloom leeft vooral ’s nachts en heeft weinig respect voor zijn eigen lichaam. Dat is ook wel te zien aan zijn magere gestalte, holle ogen en een constant starende blik. Als hij op een nacht bij een auto-ongeluk stopt en daar een cameracrew de slachtoffers ziet filmen, liefst zo close mogelijk, is hij ‘hooked’. Hij …
Lees meer
Seven Psychopaths
Waar deze film over ging valt echt niet samen te vatten (een ontvoerde Shih Tzu in elk geval) maar vermakelijk was het wel. SP schaart zich onder dat aparte genre films-over-films, maar doet dat op een eigenzinnige manier. Het lijkt wat op Charlie Kaufman’s Adaptation. Ook hier zit een scriptschrijver (Colin Farrell) zonder inspiratie die al voortmodderend een verhaal schrijft waarin hij zelf figureert. Maar waar Kaufman’s film het low key houdt daar trekt Martin McDonagh (van In Bruges faam) alle geweldsregisters open. Met soms hilarische resultaten. Het verhaal haalt het niet bij de virtuositeit van Adaptation maar daar …
Lees meer
Lost Highway
Zelfs na 3 of 4 keer kijken valt er weinig chocola te maken van de plot van deze droom/nachtmerriefilm (al wemelt het van de theorieen), maar dat geeft niet echt. David Lynch leeft zich uit met identiteitswisselingen en een suggestieve beeld- en geluidsmontage waarmee hij me voortdurend op het verkeerde been zet. Het kijken van Lost Highway is zowel een zeer frustrerende als een intens cinefiele ervaring. I like to remember things my own way […] How I remembered them. Not necessarily the way they happened Er zijn parallellen te trekken met een film als Vertigo (identiteitswissel), en ik zie …
Lees meer
Die Hard
DE kerstfilm is voor mij nog steeds Die Hard. Een van de beste actiefilms ooit, waarin John McClane (Bruce Willis) op Christmas Eve een groep ‘common thieves’ (volgens Mrs. McClane, Bonnie Bedelia) het leven zuur maakt. Die hebben het personeel van de Nakatomi corporation gegijzeld, bovenin de gelijknamige toren. Die toren fungeert als snelkookpan voor het letterlijke en figuurlijke vuurwerk dat Willis ontketent. De reden waarom Die Hard zo goed werkt is die waarom de films van Howard Hawks zo goed werken: zet een groep mensen met tegengestelde belangen bij elkaar in een kleine ruimte, gooi er wat peper in …
Lees meer
The Artist
Waar ik Hugo eerder vond tegenvallen en ik het met Marcel eens was dat het een beetje een Jeunet-ripoff is, valt ook deze grote Oscarwinnaar wat tegen. En zie ik vooral een ode aan de langere films van Charlie Chaplin en Buster Keaton, zonder de durf die deze twee legendes wel bezaten. The Artist ziet er prachtig uit en weet echt het gevoel over te brengen van een zwijgende film uit de jaren 20. De manier waarop het verhaal verteld wordt, de mengeling van comedy en drama, en het geëxalteerde acteerwerk is te zien als een eerbetoon aan de illustere …
Lees meer
Pulp Fiction
Uiteraard heeft de doorbraakfilm van Quentin Tarantino niet meer dezelfde impact als toen ik m voor het eerst zag in de Carolusbioscoop te Nijmegen, in 1994. De aanwezigheid van de film was toen zo alom en overweldigend dat er werkelijk niet aan te ontkomen was. Pulp Fiction beheerste de zalen, de bladen, de kranten, de filmprijzen en, dankzij de eclectische en razend populaire soundtrack, ook de radio en kroegen en disco’s. Maar ook na 18 jaar blijft overeind dat het een ijzersterke film is die onzettend knap in elkaar zit, zeer scherp geschreven is en vol zit met klassieke scenes. …
Lees meer
Drive
Strak gestileerd en uiterst cool is Drive zeker. Maar een meesterwerk of de beste film van 2011 is het toch niet voor mij. Dat komt met name omdat hij op mij overkomt als een amalgaam, een samenstelling van elementen uit films van andere regisseurs. Zo kun je stellen dat er veel overeenkomsten zijn met Jean-Pierre Melville’s Le Samurai: een zwijgzame professional die alles onder controle heeft, wiens gevoelens en gedachten een raadsel zijn voor de kijker en die door een ontmoeting met een vrouw de controle kwijtraakt. Een andere sterke link zijn de films van Michael Mann, vooral Thief en Collateral. …
Lees meer
Mayor of the Sunset Strip
Rodney Bingenheimer. Nooit gehoord van die man? Ik eerlijk gezegd ook niet voordat ik deze tragikomische documentaire over zijn leven zag. Bingenheimer groeide op in Mountain View California, en was al vroeg geïnteresseerd in celebrities. Hij trok naar het LA van midden jaren 60 dat onder invloed van de rock n roll en de flowerpowerbeweging een magneet bleek voor een nieuwe generatie. Hoe onooglijk en schriel hij ook was, op een of andere manier lukte het Rodney om met vrijwel alle beroemdheden vriendschappen aan te knopen. Waarschijnlijk juist omdat hij zo aandoenlijk en hulpeloos was. In de film wordt …
Lees meer
Greenberg
Ik ben niet echt een fan van Ben Stiller maar in Greenberg is ie erg sterk. Net als Jim Carrey in Eternal Sunshine of the Spotless Mind schudt hij zijn komische imago van zich af en transformeert hij in een man bij wie het leven er ingehakt heeft. Roger Greenberg is net hersteld van een zenuwinzinking en is vanuit woonplaats New York overgekomen om in het huis van zijn succesvolle broer in Los Angeles te logeren, die met zijn gezin 2 maanden naar Vietnam is vertrokken. Hij past op huis en hond, en probeert ondertussen het contact weer op te …
Lees meer
A Single Man
Je kunt wel zien dat debuterend regisseur Tom Ford een achtergrond in de mode heeft. A Single Man ziet er prachtig uit, van de kostuums die Colin Firth draagt tot de auto waar hij in rond rijdt en het huis dat hij bewoont. Maar het is niet alleen visual eye candy dat Ford me voorschotelt. Het verhaal van George Falconer, de professor die zijn geliefde verliest na een auto-ongeluk en sindsdien langzaam wegkwijnt, grijpt aan en verrast. Ik heb het boek van Christopher Isherwood niet gelezen maar Ford schijnt er een paar flinke ingrepen in gedaan te hebben. De essentie …
Lees meer
White Dog
Samuel Fuller was al in de nadagen van zijn carrière toen hij er nog een laatste tour de force uitperste. Controversieel waren zijn films vrijwel altijd, en bij White Dog is dat niet anders. Een jonge actrice rijdt op een avond een hond aan. Ze laat hem oplappen bij de dierenarts en brengt hem mee naar huis. Ze doet een oproep naar de eigenaar maar als die niet op komt dagen besluit ze de hond te houden en hun band versterkt zich. Als de hond op een dag de benen neemt valt hij een man aan. Een zwarte man. De …
Lees meer