2.5/5
Deze film was me langs diverse wegen aangeraden dus het moest er maar eens van komen. De wereldberoemde dirigent en violist Daniel Daréus (Michael Nyqvist, van Stieg Larssonfaam) stort in na een optreden en besluit na een verontrustende diagnose rust te nemen in het dorp op het Zweedse platteland waaruit hij jaren geleden gevlucht is. De rust is hem niet gegund want hij wordt al snel tot cantor van het plaatselijke kerkkoor gebombardeerd. Op zijn eigen onorthodoxe wijze weet hij dat op een hoger plan te trekken waarbij hij ook nog wat zaken uit te vechten heeft met diverse leden en aanverwanten en verliefd wordt op een blonde schone. Het koor stijgt tot grote hoogten en steelt uiteindelijk de show op een korenwedstrijd in Oostenrijk waar Daniel zijn laatste adem uitblaast tijdens de triomf van zijn gevolg.Dat Daniel sterft kan ik niet echt een plotspoiler noemen. Dat zie je namelijk al van ver aankomen. Net als de conflicten die er ontstaan en dat hij verliefd wordt. As it is in heaven zit vol met cliches. Een outsider die een besloten gemeenschap binnenkomt en wiens komst alles opschudt is wel de voornaamste. 50% van alle Clint Eastwoodfilms bevat dit thema, maar ook voor de arthousecinema is het gesneden koek. Dat een deel van die gemeenschap hem adoreert en een ander deel hem haat is ook een vast element. De vrouw die geslagen wordt door haar echtgenoot en alleen bij het koor zichzelf kan zijn, de gehandicapte jongen die er liefde en geborgenheid vindt, de vrouw van de dominee die er vrijheid ervaart die ze thuis mist, de oudere man die onder invloed van Daniel eindelijk voor zijn liefde voor een collega uit wil komen, de hypocrisie in een klein dorp als dit. Inkopper na inkopper.
De manier waarop het koor is samengesteld en de verschillende manieren waarop de leden op Daniel reageren lijkt een goede manier om dynamiek in de film te creëren, maar op mij komt het alleen maar irritant en gemaakt over. As it is in heaven voldoet keurig aan de arthousewetten, en kan in die zin als een formulefilm beschouwd worden. Iets dat George ook beargumenteert in zijn review van Año bisiesto, een heel ander soort film maar wel volgens een vergelijkbaar gebrek aan diepgang gemaakt.
As it is in heaven kon mij totaal niet bekoren. Het beoogde feelgood-effect werd niet bewerkstelligd. Zou ik toch te cynisch zijn geworden na zoveel jaren films kijken?