Deze quotable klassieker raakt vooral het hart en minder het hoofd, maar doet dat in zo’n grote mate dat het keer op keer genieten blijft.
De fameuze tagline van de film, op schitterende wijze uitgesproken door Strother Martin, vat cynisch samen hoe een systeem iemand met geweld kan conformeren. Paul Newman zoekt naar betekenis in zijn leven maar kan die nergens vinden. Maar als hij tussen zijn celmaten en onder het regime van Martin belandt ziet hij weer een doel.
Opgeven komt in zijn woordenboek niet voor, en in de gevangenis krijgt hij de gelegenheid om dat te tonen. Tot zijn eigen weerzin groeit hij uit tot een onfeilbare leider voor zijn collega’s, waarbij regisseur Stuart Rosenberg hem zelfs als een Christusfiguur afschildert. Maar indruk op hen maakt hij vooral dankzij de scene waarom de film beroemd is geworden. ‘ No man can eat fifty eggs‘. Luke wel.
Maar hij ziet ook dat er voor hem geen uitweg is uit het systeem, ondanks zijn motto. Prachtig camerawerk van Conrad Hall, die waarschijnlijk ook zijn twijfels had over Rosenbergs fascinatie voor spiegelende zonnebrillen.
De film is ook interessant vanwege de supporting cast, met oa Dennis Hopper, Harry Dean Stanton, Wayne Rogers (uit M.A.S.H.), Ralph Waite (uit The Waltons), Joe Don Baker en Anthony Zerbe.
Luke: I can eat fifty eggs.
Dragline: Nobody can eat fifty eggs.
Society Red: You just said he could eat anything.
Dragline: Did you ever eat fifty eggs?
Luke: Nobody ever eat fifty eggs.
Prisoner: Hey, Babalugats. We got a bet here.
Dragline: My boy says he can eat fifty eggs, he can eat fifty eggs.
Loudmouth Steve: Yeah, but in how long?
Luke: A hour.
Society Red: Well, I believe I’ll take part of that wager.
Regisseur Stuart Rosenberg overleed in 2007. Rosenberg begon in de jaren 50 met her regisseren van afleveringen van series als The Defenders, The Untouchables, Naked City, The Twilight Zone en Bus Stop. De teller liep op tot boven de 300 tv-regie credits, en hij won een Emmy Award in 1963 voor een aflvering van The Defenders. Na zijn eerste speelfilm – Cool Hand Luke – keerde hij echter nooit terug naar tv.
Onder zijn films horen verder nog sterke titels als Voyage of the Damned (1976), Brubaker (1980) en The Pope of Greenwich Village (1984).