De campground in Buffalo heeft wifi, dus terwijl wij een wasje draaien wordt er nog even flink op de laptop gewerkt. Schrijven en fotos bijwerken. En koffie drinken uiteraard. Liters. Vandaag wordt een dag van rijden, want we willen liefst in een keer door naar Yellowstone. Wel kiezen we zoveel mogelijk voor binnenwegen, omdat je dan het meeste meekrijgt van het landschap. Direct als we Buffalo verlaten rijden we de Big Horn Mountains in. Wederom een prachtig gebied dat flink naar ons lonkt om daar de tent op te zetten en een flinke hike te gaan doen. Maar nee, we hebben een missie.

Met het voortschrijden van de tijd en de kilometers wordt het landschap eentoniger maar ook wat bizar. We rijden een hele tijd door een gebied dat maar een kleur lijkt te hebben en waar nauwelijks mensen wonen. Af en toe zien we een paar huizen maar het is vooral erg leeg. Een groot deel van deze afgelegen ranches blijkt ook nog eens onbewoond te zijn en de restanten staan te vergaan in de verzengende zon.
Desondanks schieten we aardig op. Na een tussenstop voor wat boodschappen komen we eind van de middag aan in Cody, thuisstad van Buffalo Bill. Annemet vraagt wie die man nou eigenlijk was en waarom er een hele stad (nou ja, 5800 inwoners) naar hem is vernoemd. Ik kom niet verder dan dat er veel legendes rondgaan over hem en dat hij jaren met een soort westerncircus de wereld is rondgereisd. In Cody staat een groot museum dat ook zijn naam draagt en waar alles te zien is wat met het ‘wilde westen’ te maken heeft. Het lijkt me leuk maar toch gaan we er niet in. Wederom: die missie.

Toch is er een naam die ons doet stoppen. Althans, Annemet moet er echt even heen. Cody blijkt een WalMart te hebben. Dit kapitalistisch wonder trekt consumenten aan als een magneet, en ook wij kunnen er geen weerstand aan bieden. Als we weer de weg opgaan is het na zessen en ik heb er een hard hoofd in of we nog het park in komen. Niet dat de ingang gesloten zal zijn, maar een camping vinden zal niet meer lukken. We weten echter dat er op de weg naar de East entrance meerdere campings zijn dus slapen kunnen we sowieso. De ‘scenic byway’ waarlangs we rijden is echt schitterend. Niet voor niets staat deze op het lijstje van de mooiste wegen in de VS. Uit de rough guide weten we dat de laatste camping voor de ingang alleen voor RV’s is, maar als we bij de voorlaatste aankomen (14 mijl voor de ingang) staat er in dikke letters: NO TENTS. Vorige week is er in het gebied ten noorden van hier een man aangevallen in zijn tent door een grizzly. Hij heeft het niet overleefd.
Sindsdien zijn de autoriteiten in hoge staat van alertheid en ook deze camping heeft de regels aangepast. We rijden een eindje terug en de camping daar heeft nog geen antitentbeleid.
[geo_mashup_map]