De laatste dag van juli. Wij hebben de wekker gezet om samen met de zon verder wakker te worden op Mather point. In principe hadden we net zo lief onze slaapzak daar uitgerold gisteren, want waar we gisteren ons gezelschap de ‘ringtail’ hebben achtergelaten in het donker, daar zijn we nu alweer naar op weg. Het is 4.45, lekker fris, en zodra we de deur uitlopen zijn we al blij dat we het zo ver gebracht hebben. En dan moet de voorstelling nog beginnen….
Een goed begin van de dag was het, prachtig om de zon te zien opkomen precies tussen twee pieken in de canyon. Het ene moment is ze er nog niet, en het andere moment staat ze ineens te schijnen alsof haar leven er vanaf hangt. Zo fel, zo vers, alsof het invallen van de avond haar elke dag weer opsluit in een kerker en ze zich helemaal opgeladen heeft voor het eerste moment dat de sleutel in het slot herklinkt.
Terug naar het hotel, en even verder slapen. Wakker worden voor het tweede stuk dag, en het plan is -na lange tijd- weer: wandelen! Er loopt een route van een mile of 12 vlak langs de south-rim. Een stap naar rechts en je dondert zo’n 3 a 4000 feet de afgrond in. Een -uiteraard- geasfalteerde route, maar dat mag de pret niet drukken. De route is te lang om de gehele weg van hekken te voorzien, dus er zijn hele stukken waarin we voor de verandering weer eens zelf verantwoordelijk zijn voor onze ‘safety’. Misschien dat we daarom wel niemand tegenkomen….
Het eind van de dag hebben we de zon weer naar bed gebracht. We hebben haar in slaap gezwaaid door actief met onze foto-toestellen te knipperen. Ze heeft een mooi dramatisch kleurenspel ingezet, zodat we haar niet gauw vergeten.