Het einde nadert, maar we moeten nog een eindje naar boven rijden. Op aanraden van velen willen we dat doen via Highway 1, de weg die langs een groot deel van de Californische kust slingert. Maar eerst hebben we een terugrit voor de boeg. Ik heb tijdens onze fijne rustdag mijn zonnebril aan het zwembad laten liggen. Terug in Calabasas blijkt ie daar op mij te wachten, en omdat we hier al op de 1 kunnen doen we dat. Bij Malibu bereiken we de kust en zetten koers naar het Noorden. Weg van LA en de drukte daar. Via Ventura en Santa Barbara komen we uiteindelijk toch weer op de Freeway 1o1. Nou ja, we zitten toch bij de zee. Omdat we toch weer online willen zoeken we in het feerieke Morro Bay een internetcafe op. We willen namelijk kaarten regelen voor onze tour morgen in Hearst Castle. Dat valt nog niet mee. Ze blijken er namelijk een hoop te hebben. We kiezen voor 2, een eigen ingeving want we voor een reactie van Andrea en Jeroen is het nog te vroeg.
Als we San Simeon naderen, een gat waar dankzij het kasteel toch vele motels en restaurants zijn, moeten we een keuze maken voor de nacht. Omdat dit wel eens de laatste kans zou kunnen zijn nemen we nog 1 keer een camping. Er is namelijk een San Simeon State Park met bijbehorende camping. We doen een leuke avondwandeling door dat gebied, met prachtige vergezichten op de ondergaande zon. En nog een laatste onmoeting met wildlife: als we op een houten voetgangersbrug door de ‘marshes’ lopen zien we een hert vlak voor ons opschieten. Hij huppelt weg maar blijft verderop staan. Alsof hij ook beseft dat wij die extra tijd wel verdiend hebben.
Aan de kust raken we aan de praat met een ouder echtpaar (in de 80) dat weliswaar rijk is maar in alles een afkeer heeft van de conservatieve Amerikaanse samenleving en de excessen die daar plaatsvinden. Verfrissend en tegelijk bevestigend. De nacht op de camping start onrustig voor mij, en bljft dat voor Metje. De rits van de tent is namelijk kapot, en ze raakt in alle staten vanwege de insecten die nu zomaar in grote aantallen naar binnen zouden kunnen marcheren. Op zo’n moment komt de hysterische Annemet naar boven. Maar als ik even hysterisch terugreageer dat ze nu eens op moet houden met dat gezeur is ze op slag weer nuchter. Zo wisselen we mekaar soms af op deze lange en intensieve reis. We zijn beiden moe denk ik. Nog even doorzetten…
[geo_mashup_map]