3/5 

Het concept was veelbelovend: een toekomst waarin de rijken der aarden zich letterlijk van het gepeupel hebben afgesplitst op een ruimtestation waar alles mogelijk is en ziektes verleden tijd zijn. Elysium doet wel wat zaken goed maar voelt toch als een teleurstelling.

Regisseur Neil Blomkamp heeft zich, na zijn sterke debuut District 9, toch wat vertild aan de materie. Zoals zoveel buitenlandse regisseurs die na een bliksemstart in eigen land ingelijfd worden door Hollywood, dreigt hij vermalen te worden door de machinerie die daar heerst. Een wereld waarin originaliteit is uitgebannen, want te onzeker, en waarin scriptwetten, compromissen en polls de regel zijn. Dreigt zeg ik, want Blomkamp weet zich enigszins te verzetten. Wat gaat er niet goed: Elysium zit vol clichématige scenes, dialogen en personages. Jodie Foster komt niet uit de verf in een ondankbare rol als minister van Defensie. Matt Damon doet z’n best maar dat potsierlijke exoskelet dat hem aangemeten wordt doet hem geen goed. De plotafloop deed me denken aan een gevalletje ‘snel de end titles erin want ik weet niet hoe dit af moet lopen’. De sluizen van Elysium worden namelijk open gezet waarna de film eindigt en ik toch vooral blijf zitten met juist die vraag.

En wat gaat er wel goed: de kunstmatige wereld van de rijken ziet er mooi, zij het nogal saai, uit. Ook de special effects zijn prima in orde met een paar mooi gevonden oplossingen. Net als in District 9 stopt Blomkamp locaties en personages in zijn film die hem af doen wijken van de Hollywood standaard. Het sterkste aan de film is echter de rol van Sharlto Copley, Blomkamps landgenoot, die ook al zo goed was in District 9. Zijn special agent Kruger is een heerlijk excentriek en extreem personage waarmee het lekker meebrullen is. He, boykie!!