Het is toch wel bizar dat er in hetzelfde jaar 2 films zijn gemaakt over een escalerende Koude Oorlog waarin de VS per ongeluk vliegtuigen met kernkoppen op de Sovjet-Unie afsturen en de 2 presidenten aan de telefoon proberen een dreigende doomsday te voorkomen.
Stanley Kubrick koos in Dr. Strangelove voor satire, cynisme en een absurdistische aanpak, waarin de Amerikanen vertegenwoordigd lijken door een stel malloten met aan het hoofd een niet helemaal bekeerde Nazi en een president die met zoetgevooisde stem zijn razende Sovjet-collega tracht te kalmeren. Supermachten met kernkoppen en een knop die die op weg kan sturen is uiteraard een bizarre en uiterst absurde situatie, vandaar dat Kubricks aanpak ook zo goed werkte.
Sidney Lumet gaat voor de serieuze noot maar komt een heel eind. Zijn film is meer een traditionele thriller die volgens hetzelfde scenario verloopt als dat van Kubrick.
Ik zag laatst tweemaal Walther Matthau en ook hier blijkt hij een rol te hebben. Hij speelt een zeer koudbloedige professor die calculerend naar het escalerende probleem kijkt en vaststelt dat er ‘slechts’ 60 miljoen doden zullen gaan vallen. Statistisch gezien een overwinning.