Homicide

3/5 

David Mamet is vooral bekend als schrijver van toneelstukken en scenarios, maar hij heeft inmiddels ook een respectabele regiecarriere opgebouwd. Waarbij hij overigens wel zijn eigen script als basis neemt. Homicide is zijn 3e, na het sterke House of Games en Things Change (nog niet gezien).

In Homicide speelt Joe Mantegna (een Mamet regular) detective Bobby Gold die op een dag een zaak in handen krijgt geschoven die niet echt in zijn straatje past. Een eigenaresse van een snoepwinkel is vermoord. Gold wil er nix mee te maken hebben, maar toch begint hij zich af te vragen waarom deze weerloze vrouw uit de weg is geruimd. Als hij erachter komt dat ze joods is maakt dat bij hem iets los. Hij is zelf ook van joodse afkomst, maar het is een identiteit waar hij zich nooit mee heeft vereenzelvigd. De vrouw bleek te werken voor een genootschap dat streed voor erkenning van joodse waarden en tegen antisemitisme. Gold wordt steeds fanatieker in zijn zoektocht naar de daders en in zijn geloof.

Homicide is een vreemde film. Hij begint als een klassieke politiethriller maar Mamet verschuift dat steeds meer naar het joods zijn van Gold. Homicide wordt zo een karakterstudie van een verward man, op zoek naar een identiteit. Joe Mantegna speelt dat erg sterk. Maar Mamet slaat ook geregeld de plank mis en ik erger me vaak aan een slecht getimede actiescene en de veel te plotselinge manier waarop Gold ineens zijn root meent te herkennen. Daar staan dan de weer de vaak weergaloze dialogen tegenover die Mamet Gold en zijn partner Tim Sullivan (William H Macy, een andere regular) in de mond legt. Tijdens dat wordplay is de film, net als het meeste werk van Mamet, op z’n sterkst.

Een klein voorbeeld: