4/5
Luchtiger dan zijn meesterwerk (wat mij betreft, de filmkijker liet het afweten) Mr Nobody, maar qua thematiek en stijl zijn er veel overeenkomsten tussen deze films van Jaco van Dormael. Van Dormael is erg goed in het mengen van dagelijkse beslommeringen en een zekere banaliteit en een flink dosis surrealisme. Hier doet hij dat opnieuw.Benoît Poelvoorde is super als de schmierende, rancuneuze en vunzige God wiens dochter in opstand komt tegen de terreur van papa. In haar ogen is Vader een klootzak die aangepakt moet worden en ze zet zelf vast de sluizen open door alle sterfdata van de wereldbevolking in een sms’je rond te sturen. Daardoor zijn al die mensen gedwongen goed na te denken over wat ze nog gaan doen in de dagen, maanden en jaren die ze nog hebben.
Dochter Ea gaat ondertussen de wereld in. Op zoek naar haar eigen apostelen. 6 stuks, in tegenstelling tot de 12 van haar grote broer. Vader gaat achter haar aan (in badjas) in een poging de schade te herstellen. De film bevat een paar prachtige scenes die oprecht ontroerend zijn, met voorop die waarin de treurige Aurélie danst met haar verloren hand. Absurd, blasfemisch, visueel prachtig en bij vlagen erg grappig.