Stevig weekend gehad, met oa de Museumnacht in Amsterdam en een indringende theatervoorstelling (prachtige monoloog van Halina Reijn op basis van Jean Cocteau’s La Voix Humaine). Ben dus toe aan stukje escapisme.
Dat komt in de vorm van de eerste Lethal Weapon, met Mel Gibson als ongeleid projectiel Martin Riggs en Danny Glover als zijn brave partner Roger Murtaugh.
Lethal Weapon is een oervoorbeeld van een actiekomedie/buddymovie, en staat zo bol van actie en confrontaties dat de plot er niet zoveel toe doet. Ruimte voor nuance is er niet, maar dat is ook niet van belang. Regisseur Richard Donner weet dat de bravoure waarmee hij cliches als auto-achtervolgingen, explosies, een gijzeling, martelingen, vuurgevechten op straat, Vietnam-buddies en een familiediner serveert veel belangrijker is dan de feitelijke inhoud. Het sterke script van Shane Black zorgt voor vele quotable lines. Terwijl Glover voor het morele hart moet zorgen is het Gibson die met zijn suicidale neigingen laat zien dat dit een groot voordeel is in zijn gevaarlijke werk. Mel zou na zijn triomfen met Braveheart uitgroeien tot een jerk van jewelste, maar hier is hij nog helemaal de actieheld zoals ik ‘m graag zie.