3/5
Mike Leigh doet een prijzenswaardige poging om een atypische biopic te maken maar het resultaat is helaas een beetje als ‘watching paint dry‘. Het is aan het realistische tijdsbeeld, het schilderachtige camerawerk en de uitzonderlijke sterke acteerprestatie van Timothy Spall te danken dat ik wakker blijf.Mr. Turner gaat over de laatste 25 jaar van de legendarische landschapschilder, al wordt er nergens een tijdsaanduiding gegeven. Het is dat je hem voor je ogen ouder en excentrieker ziet worden, anders had het net zo goed een periode van slechts een paar jaar kunnen zijn. Er gebeurt nauwelijks iets in de film. J.M.W. Turner was tijdens zijn leven een controversieel figuur. Niets wees toen op de status die hij na zijn dood zou bereiken. In de film wordt dat wel aangestipt maar allemaal zo terloops dat je die conclusies vooral zelf moet trekken. We zien de schilder afkeurend rondlopen tijdens een groepstentoonstelling. Zijn impressionistische zeestukken steken af tegen de realistische maar saaie schilderijen van tijdgenoten. Veruit het intrigerendste van de film is het karakter van de hoofdpersoon. Dat zat vol tegenstellingen: hij kon ruw en onbeheerst zijn, maar ook genereus en meelevend. Een man die veel alleen was en moeilijk contact maakte maar vreselijk leed onder die eenzaamheid. Timothy Spall gromt, spuugt, snottert en zuipt zich door de film heen, van alles suggererend maar nooit expliciet in zijn benadering of in zijn woorden. Tegelijk is hij ook ontzettend praktisch en rechtdoorzee. Turner heeft geen tijd te verliezen in zijn jacht op de mooiste zonsopgang en het best geslaagde zeegezicht. Een fenomenale rol van een acteur die eindelijk die hoofdrol kreeg waarop hij al jaren recht had. Je kunt je na het zien van de film nooit meer een andere acteur als dit personage voorstellen.