4.5/5
Reichardt volgt ze in de voorbereiding, de uitvoering en de nasleep van hun daad. Daarin zijn thrillerelementen te herkennen (de spanningen onderling, het kunnen bemachtigen van het juiste materiaal en het al dan niet slagen van het plan op het moment supreme), maar Reichardt is meer geïnteresseerd in de psychologische gevolgen. Ze onthoudt zich van echte climaxen (al is er een soort van auto-achtervolging…) en zoekt steeds naar kleine momenten die de relatie tussen de drie onderling en die met zichzelf beïnvloeden. In een langzaam tempo met ruimte voor stiltes zie ik dat het met hun plan eigenlijk allemaal wel goed gaat, maar dat er in hun hoofden iets gebeurt waar ze geen rekening mee hadden gehouden. Hun geweten gaat zich roeren en dat eist zijn tol. Jesse Eisenberg kan als geen ander de introverte loner spelen en de gevolgen van hun daad raken hem zo dat hij implodeert. Iets dat hij op indrukwekkende wijze laat zien. De kale stijl van Reichardt vond ik wat afleiden bij haar frontierfilm Meek’s Cutoff (maar die mindere waardering kon ook komen omdat het film 37 op het IFFR 2011 was), maar hier werkt het erg goed. De spanning is er al, want inherent aan het gewaagde plan van de drie, dus ze kan werken met de tussenruimtes. Indrukwekkend.