In 2013 en 2014 maakte Tom Cruise twee opeenvolgende science-fictionfilms. Niet echt iets voor hem, gezien zijn carriere tot dat moment. Met de laatste, Edge of Tomorrow, pakte dat verrassend goed uit. De eerste is wat minder.
Dat ligt niet aan het budget overigens. Met 120 miljoen dollar konden de makers flink uitpakken. Dat geld is vooral in de look gestoken. De film ziet er prachtig uit en als kijker is het fijn je mee te laten voeren in een verlaten wereld. Het is 2077. Waar het in Interstellar mis dreigt te gaan, is het hier echt zover. Zie bv ook Aniara. Het leven op Aarde is vernietigd door een oorlog tegen invallende buitenaardse wezens en alle mensen zijn vertrokken naar Titan, de maan van Saturnus. Op Aarde worden de laatste reserves zoveel mogelijk geoogst door enorme machines, een leger bewaakdrones en een aantal soldaten die dit proces moeten bewaken. Jack Harper (Cruise) is daar een van. Zijn toegewezen vrouw helpt hem. Hun geheugen is gewiped maar Jack heeft nog wel wat vage herinneringen. Dan stort er een ruimteschip neer en Jack ontdekt dat er maar één overlevende is. Die vrouw komt hem bekend voor.
Het is een intrigerend gegeven. Achterblijvers zonder geheugen en een lege aardbol met af en toe verwijzingen naar het leven voor de Apocalyps. Toch wil Oblivion maar niet van de grond komen. Cruise is zoals altijd prima maar de twee vrouwen waar hij mee te maken heeft zijn nogal flegmatiek en het leven dat hij tegen komt, in de vorm van een soort guerilla leger van ‘scavengers’, is ook nogal schetsmatig. Ergens in het script zit een mooi verhaal verborgen maar dat is verloren gegaan in allerlei rewrites en losse ideeën. Oblivion ziet er overigens schitterend uit maar daarmee heb je nog geen goede film.