Premium Rush

3.5/5 

De plot van Premium Rush is niet zo interessant: een filmkaartje staat symbool voor een hoop geld waar zowel de Chinese gok- en smokkelwereld als een plaatselijke politiedetective achteraan zitten en waar een aantal fietskoeriers als drager (letterlijk) tussen zitten. Maar de manier waarop die jacht in beeld wordt gebracht en hoe er wordt gespeeld met de tijd is prachtig.

Joseph Gordon-Levitt (zijn personage heet Wile E. Coyote, jaja)  heeft vast nooit eerder op zo’n fixie gezeten maar hij past er uitstekend op. De adrenaline die bij de job hoort weet hij uitstekend over te brengen. Vastbesloten als hij is zich aan de erecode te houden weigert hij de envelop aan rechercheur Forest J Ackerman (inside joke) te geven. Die ontploft bijna  en zet de achtervolging in. Een achtervolging die met horten en stoten vrijwel de hele film duurt. De reden dat dit blijft werken is de manier waarop New York en de strijd tussen fiets en auto in beeld wordt gebracht. De stad is een speeltuin voor de koeriers, zij het een heel gevaarlijke. Wile scheert rakelings langs auto’s af en weet menigmaal ternauwernood aan een botsing te ontkomen. Regisseur David Koepp brengt de keuzes die hij op gevaarlijke kruispunten moet maken in beeld als mogelijke scenarios, in een variant op Lola Rennt. Hij brengt een extra lading aan door het verhaal asynchroon te vertellen. Hij springt voortdurend terug en vooruit in de tijd zodat ik de lijnen steeds opnieuw bij elkaar zie komen, maar dan vanuit een andere hoek. Als Wile een route door de stad bepaalt wordt dat op een flitsende Google Maps-achtige manier in beeld gebracht. Maar het sterkste punt van de film is de rol van Michael Shannon als Ackerman. De neurotische Shannon past perfect bij dit personage, dat een gokprobleem combineert met een kort lontje en een neiging tot geweld.

Je zou kunnen zeggen dat Premium Rush een typisch staaltje style-over-substance is, maar in dit geval rechtvaardigt de fijne style het gebrek aan substance.