Een kleine film die door alle Oscaraandacht ineens heel groot wordt. Sound of Metal is een heel ander soort film dan Nomadland maar beide zijn kleine producties die in een enorme marketingstorm op de schouders gehesen worden als vaandeldragers van de betere cinema. Terecht overigens. Sterke films met een krachtig en relevant onderwerp en prima acteerwerk. Ruben vormt samen met zijn vriendin Lou het metal duo Blackgammon. Hij drumt, zij zingt. Ze wonen in een RV en reizen zo de VS door, van optreden naar optreden. Dan ineens gaat zijn gehoor achteruit en heel hard ook. Zijn leven komt volledig op z’n kop te staan als alle zekerheden wegvallen. Het kan geen toeval zijn dat hij in een scene een t-shirt draagt van Einstürzende Neubauten.
Ik ken Riz Ahmed zo’n beetje sinds het hilarische Four Lions, maar zelfs na rollen in Hollywoodfilms Star Wars: Rogue One en Venom had ik niet gedacht dat het ooit tot Oscarnominaties zou leiden. Niet dat hij geen sterk acteur is, maar het is meer dat hij niet in het profile past. Hier laat hij zien dat ik het verkeerd had. Echt heel goed en inderdaad Oscarmateriaal. De wereld van de doven is een gesloten wereld, veel meer dan die van de blinden. Ze zijn minder in beeld (al zijn er zeker wel films waarin ze promiment voor komen) maar werken daar ook zelf aan mee door zich af te schermen en af te zonderen. In Sound of Metal gebeurt dat in een gemeenschap van doven die zich heeft teruggetrokken op een afgelegen boerderij. Daar zijn ze samen, zonder invloed van buitenaf. Ruben integreert er goed maar ziet zijn verblijf ook als tijdelijk. Zodra hij zijn operatie heeft gehad, is hij weg. Dat vinden ze daar alleen maar goed. Ze zien zichzelf als gewone mensen die toevallig doof zijn. Het brengt ze eerder iets extra’s dan dat ze iets is afgenomen. Het is geen handicap, zoals Ruben het beschouwt. Maar ook hij zal bijdraaien. Het is niet dat ik op het einde ook denk dat doofheid een gift is en geen vloek, maar Sound of Metal weet deze wereld wel als een bijzondere plek te laten zien.