4/5
De term ‘ouderwets vermaak’ is nogal eens gevallen in de besprekingen van de laatst Bond. Die term moet dan vooral in relatie tot Skyfall gezien worden, waarin James Bond een verleden bleek te hebben en er ruimte kwam voor veel gepsychologiseer rond zijn personage. In die zin is Spectre inderdaad traditioneler. Hier gaat James gewoon van plotpunt A naar B, C, enzovoorts, zonder ten prooi te vallen aan existentiële twijfels.Ook in ander opzicht is Spectre ouderwets. Het tempo is vaak opvallend laag. Niet in de actiescenes (de knallende opening in Mexico-stad, de auto-achtervolging door een nachtelijk Rome; spektakel is er genoeg), maar daartussenin is er veel ruimte voor dialogen en vertragingen. That’s a good thing zou ik zeggen. Dan krijg je ook ruimte om te genieten van het mooie camerawerk van ‘onze eigen’ Hoyte Van Hoytema. Ook in locaties (een nachtelijke treinrit) en personages (daar is Blofeld weer) grijpt de film terug op de lange geschiedenis van de Bond-saga. Dat is ook prima maar ik had graag gezien dat Blofeld een wat dreigender personage was. Christophe Waltz doet wat hij in Tarantinofilms doet en dat werkt bij Bond niet echt. Ik kan hem niet serieus nemen als de almachtige nemesis van Bond, hoezeer al die scenes en personages die me daar op voorbereiden dat ook proberen. Ook wordt Monica Bellucci wel erg gemakkelijk weggezet als rouwende en kwetsbare maffiaweduwe. Miss Bellucci heeft in het verleden laten zien dat er weinig nodig is om haar uit de kleren te krijgen maar de manier waarop ze zich hier binnen een paar minuten smachtend op de koele Daniel Craig werpt, is wel erg kort door de bocht. De film duurt tweeënhalf uur maar de plot is wat te dun om die lengte te rechtvaardigen
Hoewel het niet werken van de breed aangekondigde dreiging van Bonds grote tegenstander stevig drukt op de impact van de film, is Spectre toch een geslaagde Bond. Een daverende opening, een aantal zinderende actiescenes, een mooie afwisseling tussen hollen en stilstaan, een heerlijk sinistere en kille C, schitterende auto’s en een zeer fijne leading lady. Léa Seydoux laat zien dat ze zowel een punky lesbienne als een sensuele Bondgirl kan spelen. En Daniel Craig straalt een aanstekelijk plezier uit in zijn spel.