Met The Andromeda Strain is iets vergelijkbaars aan de hand als met Logan’s Run, die ik half jaar geleden (her)zag. In mijn herinnering is dit een van de betere SF-films, maar in de praktijk blijkt dit nogal tegen te vallen.
In deze verfilming van het gelijknamige boek van Michael Crichton komt een dodelijk virus vrij in het dorp Piedmont in Arizona, na het neerstorten van een satelliet die research deed naar biologische oorlogsvoering. Alle dorpelingen overlijden (op twee na) als gevolg van bloedklontering of ze vervallen in waanzin en maken er zelf een eind aan. Een team wetenschappers probeert in een diep in de aarde verscholen onderzoekslab te achterhalen waaruit het virus bestaat en het af te stoppen.
De film is met 130 minuten veel te traag en het blijft daardoor lastig betrokken te blijven. Hij speelt zich grotendeels af in het lab. De protocollen daarin en het uitvogelen van het virus (met fraaie zoom effecten, dat wel) nemen nemen het meeste deel van de tijd in beslag. De plot is echter wel interessant en naarmate de film vordert wordt hij ook spannender. Veruit het boeiendst zijn echter het setontwerp en de special effects. Douglas Trumbull, die terugkeerde naar de VS na zijn doorbraak met 2001, A Space Odyssey, leeft zich helemaal uit. Het is prachtig om de stand van de techniek a la 1971 te zien en hoe die ingezet werd om een toekomstwereld te creëren. Retro SF in optima forma.