Met haar grote Bambi ogen past Allison Williams ‘perfect’ in het horrorgenre. Lief, onschuldig en zachtaardig. Dat zijn de eigenschappen waaraan ik denk en waarmee ze me dus mooi op het verkeerde been kan zetten. In deze variant op het genre ‘voormalig protegee neemt wraak op de nieuwe protegee’ is ze een celliste die ooit de topstudent was van een fameuze cello-academie. Daar heeft ze afstand van gedaan omdat haar moeder ziek werd en haar plek werd ingenomen door een nieuw supertalent. Als ze elkaar treffen tijdens de selectie van een nieuwe lichting studenten, haar moeder is overleden en ze heeft de handen weer vrij, kunnen ze het in eerste instantie prima vinden. Meer dan prima zelfs. Maar dan gaat het alsnog helemaal mis.
Zo goed als Get Out, die andere horrorfilm die de upper class verbindt met nietsontziende horror en waarin Allison ook against type speelt, isThe Perfection zeker niet. De plot en de locaties roepen herinneringen op aan Darren Aronofsky’s Black Swan (2010) en Dario Argento’s Suspiria (1977), maar deze film mist het raffinement en de diepgang van die voorgangers. Met het bekijken van een verhaallijn uit meerdere hoeken hengelt de film naar voorbeelden als Akira Kurosawa’s Rashomon, Kieslowski’s Blind Chance en Tykwer’s Lola rennt, maar waar die vooral schitteren in het ‘wat als’ scenario en thema’s als het lot en de vrije wil, wordt in The Perfection niets aan het toeval overgelaten. Er wordt exact getoond hoe het is gegaan, zonder verder ook maar iets van een filosofische benadering te kiezen. De film wordt zelfs letterlijk teruggespoeld. Maar onderhoudend is de film zeker wel en je blijft toch nieuwsgierig waar het heen gaat met deze fijnzinnige edoch wraakzuchtige cellistes en hun narcistische leraar annex vaderfiguur die absoluut niet te vertrouwen is.