In deze doorbraakfilm van Nuri Bilge Ceylan komt Yusuf aan in Istanbul. Hij is zijn dorp ontvlucht in de hoop op een beter leven en vindt onderdak bij Mahmut. Die vertrok al tien jaar geleden en heeft inmiddels een nieuw leven opgebouwd. Langzaamaan beseft Mahmut dat zijn leven en idealen erg ver verwijderd zijn geraakt van die van Yusuf.
Lastig te zeggen wat ik nou vind van de film. Er zit nauwelijks plot in maar toch blijf ik geboeid kijken. Wellicht in de hoop op een climax of catharsis. Maar vooral door de fascinerende leads, die beiden losers zijn op hun eigen manier. Vooral de lethargische en gefrustreerde Yusuf die wat lamlendig naar werk zoekt en ondertussen wat halfslachtige pogingen doet een aantal vrouwen te stalken. De twee mannen zitten op elkaars lip in het appartement maar ondertussen is er van communicatie geen sprake. Ze staren wat voor zich uit en trekken zich terug in een eigen wereld.