In 1985, in de hoogtijdagen van de videotape, zijn de Ierse tieners Con en Billy totaal gefascineerd door video nasties, door de Britse overheid verboden films die te gewelddadig en te moraalondermijnend zouden zijn. Ik schreef een tijd geleden een column over deze censuur, in cinema en ook online. Con en Billy hebben hun lijst met VHS banden bijna compleet. Het laatste exemplaar bevindt zich ergens op het Engelse platteland, zo weet Billy uit een briefwisseling met de eigenaresse. Samen met Cons zus Zoe wagen ze de oversteek, op zoek naar de laatst ontbrekende film. Hun ouders maken zich echter ongerust en gaan achter het trio aan. Wat volgt is een avontuur dat doet denken aan The Goonies en Stranger Things, met een vleugje Wicker Man en een hele serie Britse comedies.
Video Nasty is geen film maar een zesdelige miniserie. De spanningsboog zit vooral binnen elk half uur dat een aflevering duurt waardoor er niet echt een opbouw is. Door de tienerdoelgroep is het ook allemaal erg safe en niet echt spannend. De serie heeft ook bepaald niet de budgetten van Stranger Things om het allemaal wat spectaculairder te maken. Maar het is wel een serie met een hart en een aantal mooie scenes tussen de kids die in allerlei vreemde situaties belanden op het gekke Engelse platteland. Gevuld met locals in gekke maskers, een pastoor die tot de dark side is bekeerd en een dame die gemodelleerd is naar Mary Whitehouse en Tipper Gore die tekeer gaat tegen de door Satan gestuurde videobanden.