3.5/5
Twaalf jaar na Das Leben der Anderen maakt de Duitse regisseur Florian Henckel von Donnersmarck opnieuw een film over zijn vaderlandse geschiedenis. De jonge kunstenaar Kurt Barnert die in Werk ohne Autor zijn weg zoekt is geïnspireerd op het levensverhaal van de Duitse kunstschilder Gerhard Richter maar voegt daar een aantal fictielagen aan toe.Naar verluid wil Richter weinig te maken hebben met de film en dat is ook wel te begrijpen. De kunstenaar wil de mythe zoveel mogelijk in stand houden en kijkers identificeren Barnert nu met Richter terwijl er duidelijke verschillen zijn. WoA is een vaak sentimentele en simplistische film. Ook wordt er wel erg weinig aan de verbeelding overgelaten. Maar bewondering is er ook.
Florian Henckel von Donnersmarck schetst een beeld van Duitsland tussen grofweg 1937 en 1964 waarin een verhaal van een persoonlijke artistieke ontwikkeling en een landelijke, een liefdesverhaal en het verhaal van een gespleten Duitsland op mooie wijze worden gemengd. De steeds opdoemende professor Carl Seeband, als Nazi-arts en schoonvader-from-hell, is eenzijdig maar ook intrigerend. Barnert weet niets van diens verleden en dat maakt dat elke scene waarin Seeband opduikt zwanger is van suspense. Toch komt het nooit tot een echte confrontatie. Von Donnersmarck suggereert dat alles in het leven van Barnert met elkaar samenhangt, met het lot van zijn tante als rode draad. Dat alles aan elkaar binden is leuk voor de Oscars maar is ook nogal geforceerd en iets teveel mooifilmerij wat mij betreft. Werk ohne Autor is daarmee een film die onderhoudend, leerzaam en nooit saai is, maar ook wat braaf.