Op alle fronten is Youth een stukje minder dan La grande bellezza. Maar dat wil niet zeggen dat het geen fijne film is. Paolo Sorrentino weet hoe hij zijn kijkers moet behagen met prachtig camerawerk, oogstrelende locaties en intrigerende personages.
De heren die zich in een Zwitsers kuuroord wentelen in weelde zijn ver verwijderd van de Jeugd uit de titel. Ze kijken met weemoed terug op een leven waaruit ze veel gehaald hebben. Genietend van kleine dingen zoals een mooie vrouw of het gezelschap van een jongere generatie. Maar er is wel een verschil in wat ze verder nog willen met dat leven. Michael Caine is de componist die het allemaal wel best vindt. Hij is met pensioen en is eigenlijk wel klaar met het leven. Boezemvriend Harvey Keitel is een regisseur die nog wel toekomstplannen heeft. Plannen waar eigenlijk niemand op zit te wachten. Het is aan de oude Jane Fonda om hem dat duidelijk te maken.
Visueel is het allemaal heel mooi en het is een genot om naar de twee topacteurs te kijken. Vooral Michael Caine weet op zijn 82e nog iedereen weg te spelen met een subtiele blik of een kleine hoofdbeweging. Maar inhoudelijk schort er wel wat. Sorrentino heeft eigenlijk niet zoveel te zeggen over de teloorgang van het leven. Althans, niets meer dan wat al in talloze films gedaan is. Wat rest is schoonheid. En dat is al heel wat.