Engelse jongen trekt naar de VS, ontmoet Amerikaans meisje, ze worden verliefd, meisje radicaliseert in de studentenprotesten rondom Vietnam, jongen raakt vervreemd van haar, jongen keert terug naar Liverpool, jongen komt niet over haar heen en gaat terug, ze ontmoeten elkaar weer bij een dakconcert, jongen zingt “All You Need Is Love“, eind goed al goed. Zo, nu weten we het plot van Across the Universe. Maar dat doet er dan ook nauwelijks toe, het gaat om de muziek. Beatles muziek!

De iconische songs van Lennon en McCartney vormen de motor achter het verhaal, en stuwen de personages voort door de turbulente jaren zestig. Regisseur Julie Taymor (Frida, Titus) staat bekend om haar theatrale kleuren en kostuums, en hier haalt ze werkelijk alles uit de kast. Across the Universe schiet van tederheid naar explosiviteit en van realiteit naar psychedelica. Veel personages zijn gemodelleerd naar bestaande sixties iconen als Timothy Leary, Ken Kesey, Janis Joplin en Jimi Hendrix. En anders zijn hun namen wel ontleend aan Beatles nummers: Jude, Lucy, Sadie, Prudence, Mr. Kite en Dr. Robert. Als Jude’s vriend Max hem uit de put haalt doet hij dat uiteraard met “Hey Jude“. De film refereert daarnaast aan de klassieke Hollywood musicals, maar ook aan Baz Luhrmanns red curtain trilogy (Strictly BallroomRomeo + Juliet en Moulin Rouge).

Taymors pogingen om elk nummer van de juiste context te voorzien zodat het zingen ervan volledig integreert met de verhaallijn, neigen soms naar parodie en krampachtigheid. En de Beatles puristen zullen de nieuwe arrangementen waarschijnlijk afdoen als heiligschennis. Ook is de uitwerking van plekken als het vrije Greenwich Village en het grauwe Liverpool wel erg clichématig  Maar diegenen die hun remmingen los kunnen laten belanden in een sprookjesachtige wereld waarin de nummers onontkoombaar en volstrekt op hun plaats zijn. En dan zijn gastrollen van Bono – als een soort Timothy Leary die “I Am the Walrus” zingt – en Joe Cocker (die als zwerver uitbarst in “Come Together“) alleen maar prachtig, evenals de metaforische vertaling van Strawberry Fields Forever naar de slagvelden van Vietnam. Een Beatles revival zal het niet opleveren, maar deze wonderschone en hartveroverende film weet wel uiterst doeltreffend te tonen hoe relevant de teksten van Lennon en McCartney nog steeds zijn.