Ik had wel wat te klagen over het tempo van deze serie in seizoen 2. Alles leek vertraagd te verlopen en scenes werden onnodig lang uitgerekt. Seizoen 3 is nog steeds niet snel, maar gek genoeg stoor ik me er nu helemaal niet aan. Het gaat niet zo best met Jimmy McGill (de ijzersterke Bob Odenkirk), misschien is dat het. Ik leef met hem mee en ben niet zo bezig met het metaniveau. Hij heeft mot met z’n broer en dat loopt uit op een rechtszaak en een lastige uitkomst voor zijn advocatuurcarrière. Tegelijkertijd is de vertraging ook essentieel. Better Call Saul is een serie over details. Over kleine zaken met grote gevolgen. Langzaamaan wordt er iets ontvouwd. De introductie van Gustavo Fring is daar een ijzersterk voorbeeld van. Deze eigenaar van restaurantketen Los Pollos Hermanos is de vriendelijkheid zelve, maar ook een meedogenloze druglord. Kijkers van Breaking Bad weten dat maar al te goed. Zijn schaduw hangt over BCS heen. Jimmy is intussen vooral bezig om te overleven en zijn band met Chuck te herstellen. Met collega en voorzichtige love interest Kim gaat het beter, al wordt zij zo opgeslokt door haar werk dat ze dreigt te ontsporen. En dan is er nog Mike Ehrmantraut, de klusjesman voor de onderwereld, die zijn eigen strijd uitvecht en de perikelen rond die andere drugbaas Don Hector. Ik heb genoten van een nieuw seizoen van deze superspinoff van Breaking Bad.