Alex Garland schreef een aantal films voor Danny Boyle (28 Days Later, Sunshine), maar regisseert inmiddels ook zelf (Ex-Machina en Annihilation). Devs is zijn eerste tv-serie. Het geavanceerde techbedrijf Amaya, geleid door de stoïcijnse Forest, heeft een divisie waarvan niemand precies weet wat daar bedacht wordt. De V uit de naam kan ook een U zijn, zo zegt hij zelf. De schrijfwijze is hetzelfde in het klassiek Latijnse alfabet. Waar ‘dev’ in techbedrijven staat voor development, krijgt het met de spelling ‘deus’ een heel andere lading.
Hoofdpersonage Lily zegt ergens dat CEO’s van techbedrijven leiden aan een godcomplex. In die zin lopen de termen ook in elkaar over. Niet in het minst omdat Forest een eigen agenda heeft bij de ontwikkeling van zijn technologie. Die stelt hem in staat om terug te kijken in de tijd. Letterlijk, alsof je de tv aan zet en voor je ogen een nieuwe keizer Rome binnen ziet rijden of, zoals ze hier in een test doen, Marilyn Monroe ziet vrijen met haar derde man Arthur Miller. Maar wat ze zien is niet het verleden van de echte werkelijkheid maar die van een gesimuleerde. In die simulatie is ook een toekomst mogelijk als het leven in de echte werkelijkheid eindigt. Dit is althans mijn interpretatie. Devs is een serie waarin er genoeg te mijmeren valt over geheugen, constructie, simulatie, realiteit en fictie.
Heavy stuff dit. Mijlenver verwijderd van timeloopfilms als Groundhog Day, Looper, Edge of Tomorrow en Source Code. Hier draait het meer om de filosofische aspecten en om het wel of niet bestaan van vrije keuzes. De serie lijkt, vooral ook door de Silicon Valley connectie, meer op The Circle. De technologie in Devs wordt mogelijk gemaakt met een geavanceerde vorm van quantum computing. Daarmee haakt de serie slim aan op de actuele discussies rondom de mogelijkheden van deze techniek. Maar ondanks de link met alle hyperslimme mensen en bedrijven die actief zijn in de weelderig groene siliconenvallei, is Devs toch vooral een verhaal over herinnering, verlies, rouw, fantasie en hoop. Hoop dat de smet van een ongelukkig heden uitgewist wordt en vervangen door een geidealiseerde probleemloze toekomst.
Deze miniserie (het lijkt er niet op dat er een vervolg komt) ziet er prachtig uit en heeft ook een fijn loom tempo waarin je langzaam meegezogen wordt. Maar de twee leads (Nick Offerman en Sonoya Mizuno) zijn zo blanco dat hun lot en hun verlies me nogal koud laten. Dat is jammer want daardoor blijft Devs nogal aan de buitenkant en wordt het niet de emotionele ervaring die het had kunnen zijn.