Vader David Cronenberg zal trots zijn geweest. Zoon Brandon leverde met Possessor een film af die naadloos in zijn eigen oeuvre zou passen. Zo naadloos dat je je ook af kan vragen of Brandon niet te veel naar pa heeft gekeken. Tasya Vos (Andrea Riseborough, die ik oa ken van The Death of Stalin, Mandy en ZeroZeroZero , haar Oscargenomineerde To Leslie heb ik nog niet gezien) is een contract killer met een uitstekende reputatie. Ze voert haar opdrachten uit door het lichaam van iemand met toegang tot het slachtoffer over te nemen, de klus te klaren en vervolgens de gastheer zichzelf te laten doden. Haar bewustzijn kan daardoor weer in haar eigen lichaam terugkeren. Het proces is psychologisch traumatiserend en het risico bestaat dat ze bij elke overdracht een deel van haar identiteit verliest. Als ze klaar is met een klus, moet ze een strenge reeks tests ondergaan om te bepalen of ze weer kan gaan.
Het is een nogal veeleisende baan die haar inmiddels vervreemd heeft van man en zoon. Toch wordt Tasya tussen de opdrachten door steeds weer naar huis getrokken, waar haar toch al afbrokkelende gevoel van menselijkheid nog de sterkste basis heeft. Maar het wordt steeds moeilijker om de zorgvuldig gescheiden rollen van vrouw, moeder en seriemoordenaar te scheiden. Als haar doelwit tijdens haar laatste missie met succes heeft uitgeschakeld, is ze niet in staat om de trekker van de zelfmoord over te halen. Uiteindelijk schiet de politie haar dood. Dit wijst op een zorgwekkende trend – een trend die nog groter zal worden tijdens haar volgende opdracht – het vermoorden van magnaat John Parse (Sean Bean) en zijn dochter Ava. Tasya’s gastheer is ditmaal Ava’s verloofde, Colin Tate (Christopher Abbott). Maar de trend van het niet goed terug kunnen keren, zet zich hier door. De persoonlijkheden van Tasya en Colin beginnen zich te mengen en de scheidslijn tussen de werelden vervaagt.
Het thema dat het lichaam wordt overgenomen door iemand anders is een bekend recept uit horror en sciencefiction. De bekendste voorbeelden zijn Invasion of The Body Snatchers en de diverse remakes daarvan. Maar ook in een vroege SF als Invaders from Mars uit 1953 zat het al, net als in David Cronenbergs eigen eXistenz (1999). Maar nooit gingen deze overnames met zoveel bloed en geweld gepaard. Alsof Brandon iets moest bewijzen aan pa, zoveel liters vloeien er hier en zoveel wordt er ingehakt op lichamen. Het is zo extreem dat het niet helemaal serieus genomen kan worden – maar dat is juist het punt. Cronenberg combineert het bloedvergieten met de strijd die zich in het lichaam van Colin afspeelt, wat een vreemde mix oplevert van gore en psychologische horror. Die innerlijke strijd ontvouwt zich in een griezelig tussengebied van vervormde maskers en een soort lavalamp beelden, waardoor de film ook visueel heel interessant is. Met het thema van de host die vecht tegen zijn ‘bezitter’ had Cronenberg iets meer kunnen doen denk ik. Maar Possessor is zeker een bijzondere film die me nieuwsgierig maakt naar opvolger Infinity Pool.