Gone Girl

4.5/5 

Ik vind het soms jammer dat David Fincher alleen nog bewerkingen doet. Hij vertelt in interviews over zijn werk als een ambacht. Doe gewoon alles volgens het boekje, werk zeer professioneel en dan komt het allemaal goed. Daarbij is het vermijden van risico’s het allerbelangrijkste. Een belangrijke regel in Hollywood om die risico’s te mijden is werken op basis van bestaand materiaal, een boek meestal. Een boek dat zichzelf bewezen heeft en dat de makers al van een gegarandeerde kijkersschare voorziet voordat de eerste take is gedraaid. In het geval van Gillian Flynn’s Gone Girl is dat zeker niet anders. Gelukkig beheerst Fincher dat ambacht tot in de puntjes.

Het boek uit 2012 werd een bestseller in de VS en het was een kwestie van tijd voordat de filmrechten verkocht werden. Gone Girl gaat over de verdwijning van Amy, de mooie vrouw van Nick, op de dag van hun 5-jarige anniversary. In een flashback- en flashforwardstructuur vertellen Fincher en Flynn hoe Nick en Amy bij elkaar kwamen, hun eerste jaren van geluk, het langzaam uit elkaar groeien en de nasleep van de verdwijning. Al snel wordt Nick als verdachte aangemerkt, niet in het minst omdat hij niet de juiste emoties laat zien die horen bij een man wiens vrouw verdwenen is. De eerste helft van de film richt zich op Nicks kant van het verhaal. Halverwege komt die van Amy aan bod. De lijnen raken steeds meer verweven tot aan het climactische laatste stuk waarin duidelijk wordt wie de echte psychopaat in dit alles is.

Hoewel Fincher dus redelijk op veilig speelt met zijn keuze voor bestaand materiaal is het onderwerp niet bepaald van controversen vrij. En hij neemt niet bepaald gas terug gaat als het gaat om het tonen van de donkere kant van zijn personages en de extremen tot waar ze durven gaan. Fincher kan als je als geen ander meezuigen in een fantastisch vormgeven verhaal, waarin personages bij voorbaat al donker en getroubleerd zijn door zijn subjectieve gestileerde cameravoering. Ik ben niet bepaald een fan van Ben Affleck maar hij kan prima een ‘schmuck’ neerzetten die moeite heeft zijn leven vorm te geven en tegelijkertijd een sinistere kant laat zien. Zijn Nick is een eikel die niet geleerd heeft zijn gevoelens te uiten, maar dat maakt hem nog geen moordenaar. Ster van de film is echter Rosamund Pike als de ‘gone girl’. Pike is een mooie maar afstandelijk overkomende Britse en daardoor al zeer geschikt voor de ongrijpbare Amy. Maar ze gaat nog een paar stappen verder. Het is moeilijk om iets over film te zeggen zonder in spoilers te vervallen maar Pike heeft Nick stevig bij de ballen.

Gone Girl is een volle film met veel personages en veel issues die aan de kaak gesteld worden. Zo is er een band tussen Nick en zijn zus die onderzocht wordt, is er veel aandacht voor het onderzoek en de lead detective daarin, heeft Amy een verleden met een kinderboekenserie en stelt Fincher de Amerikaanse fascinatie aan de kaak om in talkshows 24/7 over de motieven van betrokkenen te praten in een verdwijning als deze, zonder veel oog voor objectiviteit te hebben. Nick is schuldig tot het tegendeel bewezen is, niet andersom. Maar de film wordt nooit te druk. Fincher balanceert het allemaal prima. Minpuntje vond ik wel dat de teloorgang van het huwelijk in de flashbacks niet goed uit de verf kwam. Nu kwam de verwijdering tussen Nick en Amy, al is Amy het niet eens met die gang van zaken, toch wat uit de lucht vallen. Maar het blijft een fantastische thriller die me 2,5 uur op het puntje van mijn stoel hield. En, in een groteske scene die aan Paul Verhoevens Basic Instinct deed denken, soms eraf.