4/5
Ik ben niet echt een fan van Ben Stiller maar in Greenberg is ie erg sterk. Net als Jim Carrey in Eternal Sunshine of the Spotless Mind schudt hij zijn komische imago van zich af en transformeert hij in een man bij wie het leven er ingehakt heeft.Roger Greenberg is net hersteld van een zenuwinzinking en is vanuit woonplaats New York overgekomen om in het huis van zijn succesvolle broer in Los Angeles te logeren, die met zijn gezin 2 maanden naar Vietnam is vertrokken. Hij past op huis en hond, en probeert ondertussen het contact weer op te bouwen met zijn voormalig beste vriend Ivan die hij nogal bot behandeld heeft. En hem niet alleen. Greenberg laat al zijn hele leven een spoor van relationele vernieling achter omdat er altijd wel een punt komt waarin hij zijn geliefden beledigt en voor het blok zet. Cynisch en chagrijnig is hij, zonder een gevoel voor humor dat hem zou kunnen redden.
Ook bij Florence (een uitstekende en aanstekelijke Greta Gerwig) doet hij dat. De personal assistent van de familie en hij beginnen aan een moeizaam contact, waarbij aantrekkingskracht wordt afgewisseld met Greenbergs botte manier om iemand rot over zichzelf te laten voelen. Florence is sociaal ook niet echt handig, en juist daardoor herkennen de twee iets bij elkaar dat ze niet eerder in een potentiële partner gezien hebben.
Ik heb erg genoten van de film. Stiller is erg sterk en Greenberg zit vol met rake observaties over (tegenvallende) verwachtingen van het leven, de noodzaak van volwassen worden en hoe moeilijk dat is, de bagage die iedereen daarbij opbouwt en die je constant achter je aan sleept, en de diepe wonden die fouten uit het verleden kunnen slaan. Florence roept op een gegeven moment gefrustreerd uit: ‘I’ve gotta stop doing things just because they feel good‘. Een boodschap waarin de dubbelzinnigheid van menselijk gedrag verwoord zit.