Netflix heeft het complete eerste seizoen in een worp aangeboden zodat de binge-kijkers vooruit kunnen. Alhoewel ik (nog) geen Netflix gebruik had ik ook alles in een marathon kunnen bekijken. Call me oldfashioned, maar dat vind ik toch wat zonde van de inspanningen van de makers. Ik vind het erg fijn om elke aflevering (ok, twee tegelijk soms) even te laten bezinken.
House of Cards draait om machts- en statusgeile mensen die in hun strijd om hogerop te komen in de piramide over lijken willen gaan. Empathie en liefdadigheid zijn hier niet uit het spel verdwenen maar alles wat de spelers doen draait maar om 1 vraag: kan ik er zelf beter van worden?
Het is likken naar boven en trappen naar onder wat hier de klok slaat. Toch kun je onmogelijk een hekel hebben aan die twee roofdieren Francis en Claire Underwood en de aasgieren die om ze heen cirkelen. Ook zijn de prooidieren niet onverdeeld zielig. In de foodchain is er immers altijd een underdog, waar je ook staat in de lijn. Washington wordt hier geportretteerd als een arena waarin op leven en dood gevochten wordt door personages die in hun natuurlijke habitat leven. Ze kunnen niet anders. Als Peter Russo wordt geslachtofferd door een grijnzende Francis lijkt dat dan ook een volkomen logische actie. Zo zit de serie vol met backstabbers en valkuilen, voor alle personages. Ook Francis zelf kan er slachtoffer van worden. In potentie dan. Als een paling in de snot lijkt alles van hem af te glijden, al wordt het aan het einde toch nog spannend of alle gespannen lijntjes leiden tot de gewenste afloop.
Je kunt je afvragen waar het erger vertoeven is: in die koude, wrede en spijkerharde wereld van Game of Thrones, waarin de dood voortdurend om de hoek loert maar waar lotsverbondenheid en familiebanden nog betekenis hebben. Of de beschaving van het Washington in House of Cards waarin iemand met een 1000 dollar kostend kostuum en gemanicuurde handen je tijdens een aangeboden etentje in een toprestaurant een mes in de rug steekt.
Het klinkt nu allemaal alsof HoC een hel is om te aanschouwen maar het is juist schitterend om te zien. De doorbreking van de 4e wand, als Kevin Spacey je direct toespreekt en op samenzweerderige toon zijn visie deelt op personages waarmee hij daarvoor nog stond te praten, geeft de serie een heerlijk vileine touch. Dat kun je uiteraard ook wel aan Spacey toevertrouwen. Robin Wright is uitstekend als de bloedmooie maar spijkerharde zakenvrouw en toeverlaat die toch ook breekbaar kan zijn als het om haar gemiste moederschap of kans op een gepassioneerde liefdesrelatie gaat.