Het zit er weer op. Het zit er al een paar dagen op maar ik ben nog wat van slag. Lichamelijk maar ook geestelijk. Dat krijg je ervan. Het was een fijn festival maar geen topper, om het maar eens kort door de bocht te zeggen. Ik denk dat ik aardig kan oordelen over die kwaliteit met 40 films achter de rug, en over de sfeer en drukte op alle locaties. Dit zijn de films:

  1. The Master (4)
  2. The Unspeakable Act (3.5)
  3. Vulgaria (3)
  4. Japan’s Tragedy (3)
  5. Lesson of the Evil (3)
  6. Simon Killer (4)
  7. Oh Boy (3.5)
  8. Miroir Mon Amour (2.5)
  9. Berberian Sound Studio (4)
  10. Diego Star (3.5)
  11. Spring Breakers (3.5)
  12. Vinyl Mania (4)
  13. Soldate Jeannette (3.5)
  14. Empire of the Sun (eerder weggelopen omdat het echt een statische blik op het Empire State bleek)
  15. How to Describe a Cloud (3)
  16. La tendresse (4)
  17. Matterhorn (3)
  18. Il Futuro (3.5)
  19. Lee Towers: The Voice of Rotterdam (4.5)
  20. Die Welt (ik kan niet oordelen want eerder vertrokken ivm asynchrone subs)
  21. Kidd Life (4)
  22. GFP Bunny (4)
  23. Nordvest (4)
  24. The Delivery Guy (3)
  25. De Ontmaagding van Eva van End (3.5)
  26. Pieta (4)
  27. Call Girl (5)
  28. Stoker (4)
  29. No (4.5)
  30. Miss Lovely (3)
  31. Kayan (2.5)
  32. The Pervert’s Guide to Ideology (4.5)
  33. Final Cut: Ladies and Gentlemen (5)
  34. Comrade Kim Goes Flying (2.5)
  35. Apres Mai (4)
  36. Die Katze (4.5)
  37. Grenzgänger (4)
  38. Lore (4)
  39. Drug War (4)
  40. Blancanieves (3)

En mijn (overige) recensies.

Simon Killer
Antiono Campos VS, 2012

Het is moeilijk te geloven dat Simon een studie neuroscience (met als specialisme de relatie tussen het brein en het oog) heeft afgerond en zijn thesis zelfs heeft gepubliceerd. Simon is namelijk een zeer getroubleerde jongeman. Hij heeft geen moeite om mensen te leren kennen en ze aan zich te binden, maar hij mixt gevoelens van empathie en zelfs liefde met een veel koelere behandeling. Steeds als een echte band binnen bereik is steken eigenbelang en bindingsangst de kop op. ‘Je bent een lafaard en een leugenaar’ zegt Victoria, de mooie prostituee die verliefd om hem leek te worden maar botst met zijn donkere kant.

Ze heeft gelijk, maar Simon is ook meer dan dat. Er zit toekomst in de Newyorkse student die in Parijs is belandt, maar het zal heel wat zelfreflectie en mental repair vergen om daar te komen. Simons onderzoeksonderwerp wordt visueel ingezet om zijn getroubleerde blik te laten zien, schuivend van focus naar abstractie. De film toont zowel zijn empathische als gemankeerde kant en geeft een eerlijke kijk op seksualiteit en de behoefte van de mens naar geborgenheid en liefde.

Diego Star
Frédérick Pelletier • Canada 2013

De wereld is vergeven van mensen die het slecht getroffen. Ze hebben nauwelijks te eten, geen dak boven hun hoofd of hen is op een andere wijze groot onrecht aangedaan. Soms gebeurt het ze allemaal. Over die mensen worden films gemaakt. Geen Hollywood en feelgoodfilms, maar festival- en arthousefilms. En die films worden dan bekeken door mensen die al die ellende niet overkomt. Via het medium film worden ze op de hoogte gebracht van en herinnerd aan de misère van anderen. Een constructie die al jaren kan bestaan omdat dit filmpubliek op enigszins perverse wijze nou eenmaal geniet van dit schouwspel.

Diego Star is in die zin niet anders dan andere van dit soort films. Het onrecht komt hier in de vorm van de rechteloze staat waarin zeelui, vaak uit alle hoeken van de wereld, verkeren tijdens hun werk op vrachtschepen. Om er een te quoten: ‘een vorm van slavernij waarbij je af en toe betaald wordt’. Als de machine van het schip Diego Star vastloopt met een ongeluk als gevolg, en de zeelui de schuld ervan dreigen te krijgen, pikt de Ivoriaanse second engineer Traoré (Issaka Sawadogo, vorig jaar erg sterk in The Invader) het niet langer. Hij waarschuwde al vele malen dat er nieuwe onderdelen voor het oude schip moeten komen, maar hij krijgt geen voet aan de grond bij zijn meerderen. Als enige trekt hij zijn mond open als er een onderzoek naar het ongeluk wordt gestart. Zijn collega’s nemen hem dat echter niet in dank af omdat ze eindelijk op het punt staan hun achterstallig loon te krijgen. Met groeiende wanhoop probeert Traoré zijn gelijk te halen in een sneeuwlandschap dat qua vijandigheid lijkt te collaboreren met zijn opponenten. Hij woont inmiddels bij de jonge alleenstaande moeder Fanny (Chloé Bourgeois) met wie hij een vertrouwensband heeft opgebouwd. Als de cheques voor zijn kost- en inwoning van de scheepsmaatschappij niet meer komen door Traoré’s standpunt, komt ze in een spagaat terecht. Ook al betreedt Diego Star geen nieuwe paden, de manier waarop Sawadogo de getergde Traoré vertolkt en waarop Bourgeois probeert haar leven op de rails te houden, en door de fragiele band die tussen hen ontstaat, weet de film de aandacht goed vast te houden.

Soldate Jeannette
Daniel Hoesl • Oostenrijk, 2012

Het absurdisme werkt voor een deel maar uiteindelijk overspeelt debuterend regisseur Daniel Hoesl zijn hand in deze fabel over een emotieloze zakenvrouw die in een eigen universum lijkt te leven. De film werkt als je open staat voor dat absurdisme en ook durft te lachen om de situaties waarin deze Fanni terechtkomt. Snurken tijdens Jean-Luc Godards Vivre Sa Vie bijvoorbeeld, of als ze Chantal Akermans Jeanne Dielman een hilarische film noemt.

Tegelijk schemert ook door dat ze niet gek is maar volgens een geheel eigen soort logica afstand doet van menselijke waarden en afspraken als geld, bezit, contracten, diensten en wederdiensten. Als ze zich heeft afgezonderd en probeert aansluiting te vinden bij het boerenleven komt ze echter niet verder met haar aanpak. En regisseur Hoesl weet het ook niet meer. De ontsnapping van de twee vrouwen aan het einde van de film vormt een anti-climax die in alles tegengesteld is aan de heroïek van, om maar een voorbeeld te noemen, Thelma & Louise. Een afstandelijke maar vormelijk bewondering oproepende film met een aantal hilarische scènes, mits je open staat voor de humor van Hoesl.

Il futuro
Alicia Scherson • Chili/Duitsland/Italië/Spanje, 2013

Als de twee verse wezen Bianca en Tomas achtergelaten worden in het ouderlijk huis met de vraag of het allemaal wel zal gaan is je eerste reactie: natuurlijk niet! Maar ze proberen het toch en al snel komt de klad erin. Qua school maar ook het huis is al snel een zwijnenstal. Zeker als twee nieuwe vrienden van Tomas uit de sportschool min of meer bij ze intrekken. Als die met een plan komen om rijk te worden gaan de verhoudingen schuiven. Het is namelijk de bedoeling dat de mooie Bianca aanpapt met Maciste (Rutger Hauer), een blinde alleenwonende ex Mister Universe en acteur in B-films (zo speelde hij meerdere malen Hercules in de populaire Sword-and-sandalfilms uit de jaren zestig). Ze moet er zo achter komen waar die zijn kluis heeft verstopt in zijn enorme villa. Aarzelend neemt Bianca de opdracht aan, maar het plan loopt al snel anders als ze in de ban raakt van deze mysterieuze man.

Het leeftijdsverschil van zo’n vijftig jaar raakt haar niet en ze werpt zich op zijn lijf en geest. Bianca beseft dat deze oude man, die al jaren geleden afscheid heeft genomen van het leven, haar meer kan leren dan welke opleiding ook. Tegelijk weet ze dat het contact met Maciste een doodlopende weg is waarvan ze eens terug moet keren. Deze verfilming van een novelle van Roberto Bolaño is op zijn sterkst in de momenten tussen de twee in de Romeinse villa, waarin tijd en ruimte er nauwelijks toe doen. Scherson weet daar met haar camera, het gecontroleerde spel van de statige maar cynische Hauer en een zinnenprikkelende soundtrack een bijzondere wereld te creëren.