La coda dello scorpione

3.5/5 

Ofwel: The Case of the Scorpion’s Tail. Schitterende titel toch? Ik ken de muziek uit de film, althans die van de openingscredits, omdat die is gebruikt in Amer. Muziek die direct de toon zet voor het soort film dat volgt: giallo. Een blonde vrouw wordt door een camera gevolgd terwijl ze zich een weg baant door Londen. Deze Lisa Baumer is de vrouw van een rijke maar veel oudere zakenman, en ze houdt er dan ook een minnaar op na. Als haar man om het leven komt bij een vliegtuigongeluk strijkt ze een flinke erfenis op. Om het papierwerk te regelen moet ze naar Athene, waar het bedrijf van haar man en zijn advocaat zitten. Het geld wil ze graag contant uitbetaald hebben, wat de start blijkt voor een serie plotwendingen en spannende scenes.

La coda dello scorpione is een van de betere giallo’s, vooral omdat het verhaal (ondanks de wendingen en losse eindjes) gewoon goed is. De vrouwen zijn mooi, de locaties inventief gevonden en er is op meerdere momenten echte spanning. Regisseur Sergio Martino en scenarist Ernesto Gastaldi hebben goed naar Hitchcocks films gekeken, vooral naar Psycho en Vertigo. Ze hanteren het concept van de dubbele heldin, waarvan de eerste al vroeg in de film vermoord wordt. Wat tot verwarring bij de kijker leidt. En zo zitten er nog wel meer trucs en MacGuffins in om de aandacht af te leiden. Ze spelen een heerlijk spel met het publiek als ze strooien met achtervolgingen, suggestieve point-of-viewshots en vaak ingenieus camerawerk. Grensverleggend binnen de Italiaanse genrefilm is het niet, daarvoor moet je toch echt bij Argento, Bava of Fulci zijn. Maar onderhoudend is het wel.

Opvallend puntje: de product placement avant la lettre van het whiskeymerk J&B. Martino moet of een enorme fan geweest zijn of hij heeft er gewoon veel geld voor gekregen. Maar het past prima binnen de film.

Het theme uit La coda della scorpione

http://www.youtube.com/watch?v=qhPcEU3nUAI