Dit is de tweede documentaire (na In The Realm of Perfection) die ik zie over John McEnroe. Eerder was daar al de speelfilm Borg vs. McEnroe (al ging die vooral over de Zweed). Voor geen enkele andere tennisser zou ik het in m’n hoofd halen om daar drie films over te kijken, maar John McEnroe is anders. Met afstand een van de fascinerendste sporters die er is geweest. En misschien wel de meest getalenteerde tennisser ooit. De flegmatieke en vaak achteloze manier waarop hij over de baan liep en elke bal daar legde waar hij maar wilde, was echt uiterst fascinerend om te zien. In 1984 was hij bijna onverslaanbaar, met 85 keer winst tegenover 3 keer verlies. Waaronder de fameuze Roland Garros finale die hij na 2-0 voor in sets alsnog verloor van Ivan Lendl. Maar McEnroe was minstens zo interessant om wat hij niet wist te bereiken. Hij was een speler die door dat enorme talent en de druk die hij zichzelf oplegde, constant in oorlog was. Met de tegenstander (vooralmet Jimmy Connors), met de scheidsrechter, met het publiek, met de media. En vooral ook met zichzelf. Velen denken bij het horen van zijn naam vooral aan zijn verbale aanwezigheid op de baan. Eigenlijk is dat maar een klein deel van zijn geschiedenis en zijn scheldpartijen zaten vooral hemzelf in de weg. Het is veel mooier om gewoon te genieten van zijn spel en je te realiseren wat hij voor de sport heeft betekend. Financieel (dankzij hem en Connors werden tennissers ineens commerciele uithangborden) maar ook sportief (dankzij McEnroe werd de Davis Cup weer belangrijk voor de VS).
Er was iemand nodig om hem te kalmeren en dat lukte Tatum O’Neal. McEnroe draaide in 1985 een veel minder seizoen en besloot een sabbatical in te lassen. In die pauze trouwde hij met O’Neal (ook een beroemdheid). Later kreeg het stel ook drie kinderen. McEnroe werd een lieve huisvader, al kreeg hij door zijn huwelijk nog meer te maken met de media en waren er altijd camera’s in de buurt. Hij ging door met tennis en won ook nog veel toernooien maar het echte vuur was gedoofd.
In deze docu volg je hem tijdens een nachtelijke wandeling door New York, afgewisseld met flashbacks naar zijn carriere en interviews met zijn broer, kinderen, huidige vrouw en dubbelspelpartner Peter Fleming. Vooral de beelden van zijn sabbatical zijn leerzaam: ze laten zien hoe McEnroe steeds dichter bij Borgs conclusie kwam (die stopte abrupt met tennis in 1981, toen hij 26 was) dat winnen ten koste van alles niet langer de moeite waard was. In The Realm of Perfection is een veel mooiere film dan deze maar toch blijf het fascinerend om McEnroe in actie te zien, vroeger en nu.