5/5
‘Wat is een flikker?’, vraagt de stille Chiron aan crackdealer Juan. Die zegt: ‘Een flikker is een woord dat wordt gebruikt om gays een rotgevoel te geven.’ ‘Ben ik een flikker?’, vraagt Chiron dan. ‘Nee’, antwoordt Juan. ‘Je zou best gay kunnen zijn, maar je mag niet toestaan dat iemand je een flikker noemt.’ In deze korte uitwisseling tussen een Afro-Amerikaans jongetje van een jaar of zeven en een stoere net zo zwarte man die zich over deze Chiron ontfermt, zit veel van de kracht van deze film verborgen.Moonlight gaat over de lange moeizame tocht van zelfontdekking en de vele valkuilen en gevaren die daarbij horen. Chiron wordt gevolgd in drie episodes van zijn leven met steeds een jaar of 10 ertussen. Zwijgzaam blijft hij maar hij leert beter om gaan met de hindernissen die hij steeds moet overwinnen. Zijn geaardheid is daarvan maar een onderdeel. Zijn zwijgzaamheid, zijn aan crack verslaafde moeder, het opgroeien zonder vader, altijd geld tekort. Het is een flinke stapel. Zijn geaardheid stopt hij diep weg. Totdat die uiteindelijk heel langzaam weer wat ruimte lijkt te krijgen.
Dat een personage door meerdere acteurs gedurende een lange periode wordt gespeeld, is niet nieuw. Maar Moonlight doet het op magnifieke wijze en weet er door de thematiek (homoseksualiteit, zwarte identiteit, achterstandskinderen) een geheel eigen draai aan te geven. Prachtig gefilmd ook met een meanderende camera die speelt met scherptediepte en een dromerig Miami laat zien dat tegelijkertijd zo gevaarlijk is.