Nicole Kidman is de laatste jaren vooral in het nieuws om haar ster-zijn, maar ze kan wel degelijk goed acteren. Iets dat ze opnieuw bewijst in Rabbit Hole, waarin ze een rouwende moeder speelt maar haar emoties subtiel en met ingehouden frustratie en woede aan de oppervlakte laat komen, met af en toe een uitbarsting die recht doet aan de vreselijke situatie waarin zij en haar man zich bevinden. De film, gebaseerd op een stuk van David Lindsay-Abaire, die ook het scenario schreef, gaat over verlies en rouw en de moeizame weg uit het bijbehorende dal. Becca (Kidman) en Howie (Aaron Eckhart) hebben acht maanden geleden hun vierjarig zoontje verloren. Howie probeert langzaamaan de draad weer op te pakken maar Becca is sind het ongeluk volledig in zichzelf gekeerd en wijst alle hulp en toenadering af. De praatgroep waar Howie haar mee naartoe neemt maakt het verzet alleen maar erger. Zeker als een aantal leden God erbij haalt die voor alles wel een verklaring zal hebben. Becca heeft haar baan bij Sotheby’s opgegeven en wordt in haar eigen huis vierentwintig uur per dag geconfronteerd met haar dode zoon. Als ze toenadering zoekt tot de jongen die, volledig buiten zijn schuld om, haar zoon heeft doodgereden begint er echter iets te schuiven.
Films over het verlies van een kind zijn er legio gemaakt de laatste jaren. Het is een onderwerp waar sterke cinema uit te halen valt, maar veelal gaat dit gepaard met een nauwelijks te overkomen serieusheid. Iets ergers is er niet willen de filmmakers vaak zeggen, maar de kijkervaring wordt dan wel erg zwaar. Het sterke aan Rabbit Hole is dat regisseur John Cameron Mitchell (die toch niet bekend staat om zijn subtiliteit) veel nuances in zijn film weet te stoppen en, vooral ook, humor. Humor waarbij verdriet als katalysator dient werkt het sterkst, juist door die schrijnende tegenstelling. De lach komt in eerste instantie van Dianne Wiest die als Becca’s moeder ook met verlies van een kind te maken heeft gehad, Becca’s broer stierf aan een overdosis, maar haar levenskracht heeft behouden. Wiest kan als geen ander humor laten opstijgen uit de meest dramatische situaties, zoals in een familie-uitje naar de bowlingbaan dat in een achtbaan aan emoties eindigt. Maar ook de andere personages komen af en toe aan een lach toe of weten hun ellendige situatie te relativeren. Howie en Becca vallen diep in het konijnenhol en hun val ontregelt en desoriënteert ze. Maar er is hoop, ergens aan het eind van die lange tunnel.