Eerlijk gezegd was ik seizoen 4 vooral gaan kijken omdat ik had gehoord dat Running Up That Hill van Kate Bush daar een prominente rol in speelde. Het was inderdaad een feest om dat nummer, dat ik zo ontzettend goed ken omdat ik Hounds of Love destijds al grijs draaide, als een leidraad voor de door het kwaad belaagde Max te zien. Voor de rest is seizoen 4 vooral meer van hetzelfde, maar dan met de volumeknop maximaal open. This one goes to 11!, zouden we bij Spinal Tap zeggen.
Dat Stranger Things wereldwijd een succes is, is een feit. Maar waarom dat zo is, wordt me niet helemaal duidelijk. Aan de ene kant snap ik het. Hier wordt met een enorm budget en een jonge enthousiaste cast een verhaal verteld over vriendschap, liefde, opoffering, verlies en persoonlijke groei. Dat tegen de achtergrond van een enorme dreiging, een dreiging die alleen gestopt kan worden door de jonge vrienden. Dat identificeert natuurlijk lekker, althans voor kijkers die niet heel veel ouder zijn dan de cast. Het gevoel van kinderlijke verwondering gecombineerd met 80’s sci-fi nostalgie bezorgde de serie een vaste plek in de popcultuur.
Aan de andere kant snap ik het ook niet. Stranger Things is een amalgaam van talloze andere SF, horror- en coming-of-agefilms, waardoor er voortdurend een sterk gevoel van deja vu heerst. Al die clichés worden met veel filmisch geweld getoond, maar er zijn toch talloze momenten dat ik even afhaak. Geeuwend soms, omdat er weer zo’n scene aankomt waarvan je de afloop kan voorspellen. Daarbij komt dat er weliswaar veel verhaallijnen zijn, maar dat die nooit echt als een logisch geheel voelen. Het lot van Eleven in de ondergrondse bunker, de belevenissen van Jim en Joyce in Rusland, Max, Dustin, Steve en de rest tegen Vecna, Eddie Munson versus de ‘squares’ en Mike, Jonathan en Will in een pizzabus. Het hoort allemaal samen, maar dat voelt niet zo. Omdat ST zich (ook) richt op tieners is de horrorfactor weliswaar sterk aanwezig, maar wordt er nooit echt doorgepakt. Al gaan de makers hier weer een paar stapjes verder dan de voorgaande seizoenen omdat zowel de personages als de kijkers ouder zijn geworden. Dit seizoen zijn er ook opvallend veel kleine gesprekjes tussen personages waarbinnen ze elkaar aftasten, wat schortend ook zoals dat bij deze leeftijd hoort. Dat kan aandoenlijk zijn maar zoals met veel dingen weet ST geen maat te houden. In alles gaan de makers te ver. Verhaallijnen, ontwikkelingen van personages, actiescenes en gesprekken duren allemaal langer dan nodig. De laatste aflevering slaat wat dat betreft alles, met een lengte van 2,5 uur en eindigend met een nieuwe cliffhanger voor seizoen 5.
De cast is echter uitstekend, zowel de volwassenen als de kids. Al is vaak wat over the top. Als er flink gesnoeid was, in alles eigenlijk, was het echt een goed seizoen geworden. Nu is dit het net niet.