Het gevaar ligt op de loer dat Michael Shannon voor de rest van zijn acteercarriere getypecast wordt als een licht psychotisch type dat zwijgen afwisselt met heftige uitbarstingen. Maar oh boy, wat kan hij dat goed.
In Take Shelter is hij de zachtaardige Curtis die met vrouw en dochter ergens in Ohio woont, waar de horizon altijd te zien is en de lucht altijd zwanger is van een opkomende storm. Hij wordt geplaagd door nachtmerries die steeds heftiger worden en die ook overdag hun invloed uitoefenen. Zeer tegen de zin van zijn vrouw, vrienden en de financiële logica begint hij een stormshelter aan te leggen. Curtis gelooft namelijk dat er binnenkort een gigantische storm zal woeden waarvoor alleen zijn plan redding biedt.
Shannon is zo’n acteur die goed een stabiele echtgenoot kan spelen en bij wie toch altijd iets van ongemak aanwezig is. Hij is gelukkig maar is ontzettend bang alles te verliezen wat hij heeft. Regisseur Jeff Nichols zet zijn acteerpower uitermate goed in en voert de spanning steeds verder op, zonder dat er daadwerkelijk veel gebeurt. Als in de beste Hitchcocktraditie toont hij zich een meester in suggestie en suspense. Hij maakt geloofwaardig dat het in de huidige economische omstandigheden bepaald niet vanzelfsprekend is dat Curtis een baan heeft, en dat zijn bestaan op dun ijs is gebaseerd. Curtis’ moeder is in het verleden met een psychose opgenomen en hij vreest dat hij haar achterna gaat. Juist die voorgeschiedenis maakt dat het verhaal geloofwaardig is en waardoor ik me mee laat slepen in zijn angsten.
Shannon is zoals gezegd fantastisch (ook de rol van Jessica Chastain, uit The Tree of Life, als zijn mondige en sterke vrouw mag er zijn overigens) en ik word benieuwd naar zijn eerste samenwerking met Nichols: Shotgun Stories.