Zes afleveringen van een half uur klinkt als een prima binge watch setup, maar wat mij betreft hadden ze er beter zes keer een uur van kunnen maken. Nu voelt deze serie over een Engelse letterenfaculteit aan een fictieve Amerikaanse universiteit nogal gehaast. Maar The Chair biedt wel een boeiend kijkje in de nieuwe woke-cultuur die de afgelopen jaren bezit heeft genomen van het onderwijs.
Sandra Oh is professor Ji-Yoon Kim die net is benoemd tot het nieuwe hoofd van de Engelse faculteit aan de Pembroke University. Een idyllische campus die is gemodelleerd naar Ivy League-universiteiten als Harvard, Princeton en Yale. Maar die idylle wordt bevolkt door dinosaurus-achtige docenten, die slechts met een meteorietinslag van hun plek zijn te krijgen, en studenten met steeds langer wordende tenen. De benoeming van Kim lijkt prachtig (de eerste vrouw!) maar al snel blijkt dat ze in een slangenkuil is gestapt. Collega Bill, met wie ze een verhouding heeft gehad en die nog steeds aandringt, gaat viral als hij in een dronken bui de Hitlergroet brengt en krijgt vervolgens de toorn van de studenten over zich heen. Geadopteerde dochter Ju Ju, de aan haar poten zagende dinosaurussen en een opduikende David Duchovny zijn andere problemen.
The Chair, met voorop de sterk acterende Oh, wisselt voortdurend en virtuoos tussen comedy en drama. De manier waarop er met Bill wordt afgerekend, voelt echter nogal overdreven aan, als ook de tsunami van issues (seksisme, racisme, de woke-cultuur, modern ouderschap) die Kim over zich heen krijgt. Het had de serie geholpen als er wat meer tijd en nuance voor dit alles was geweest. Het is ook wel wat teleurstellend dat het, ondanks al die problemen, toch uiteindelijk vooral draait om een mannetje en het vrouwtje die elkaar wel of niet krijgen. Maar dankzij het sterke acteerwerk en vele aanstekelijke en stekelige grappen is dit toch een prima zit.