De Frans-Amerikaanse regisseur Damien Chazelle staat prominent in de credits maar deze serie staat ver af van het gepolijste La La Land. Hij regisseerde de eerste aflevering maar daarna verdwijnt hij wat naar de achtergrond, als producteur exécutif. De acht afleveringen van elk ongeveer een uur van The Eddy spelen zich af in en rond de gelijknamige jazzclub in een anonieme straat in Parijs. De zaak wordt gerund door Farid (Tahar Rahim, Un prophète) en Elliot (André Holland, Moonlight). Deze laatste is een beroemde Afro-Amerikaanse jazzpianist die na de dood van zijn zoon heeft besloten niet meer op te treden en zijn energie in een jazzclub in het buitenland te steken. Maar bij die club loopt hij vooral tegen problemen aan.
Iedere aflevering concentreert zich op één van de personages, met Elliot en zijn opstandige puberdochter Julie centraal in aflevering 1 en 2. Ook een aantal personages uit de huisband krijgt een eigen verhaallijn, alsmede Farids vrouw Amira en de jonge barman Sim. Het lijkt op de improvisatiestijl van jazz en hoewel het een originele vorm is, voelt The Eddy ook rommelig aan. Het subplot rond criminele geldschieters maakt het nog rommeliger en voelt bovendien nogal geforceerd en zit vol cliches.
Toch valt er veel te genieten in The Eddy. De geimproviseerde stijl, zowel in de dialogen als het handheld camerawerk, voelt heel prettig na al die gepolijste series die je meestal ziet. Het doet denken een Friday Night Lights, al had die een totaal ander onderwerp. De makers weten de noodzaak over te brengen waarmee deze mensen met muziek bezig zijn. Muziek is alles en komt altijd als eerste. Ook als portret van het hedendaagse Parijs voldoet de serie uitstekend. De Eiffeltoren is hier ver weg en de overlevingsstrijd in een multiculturele metropool staat hier centraal. Maar als de muziek komt dan lijken al die problemen ook weer relatief.