Zo worden ze niet meer gemaakt. Een clichézin van jewelste maar in dit geval zeker waar. The Last Seduction is met het twee jaar eerder verschenen Basic Instinct een van de laatste en ook een van de beste in het genre van de erotische thriller. Films met een sterke sexy vrouw in de hoofdrol die mannen om haar vinger windt en wegkomt met verduistering, afpersing of zelfs moord. Al wordt die moord dan gepleegd door die man die ze voor haar karretje weet te spannen. Een fatale vrouw dus.
Klassieke voorbeelden zijn Double Indemnity em Out of the Past met respectievelijk Barbara Stanwyck en Jane Greer als de oerversies van de femme fatale. En The Postman Always Rings Twice, de roman van James M. Cain dei driemaal is verfilmd. In de VS in 1946 en 1981 en in 1943 al door Luchino Visconti (Ossessione). Hedendaagse equivalenten zijn er weinig, al is David Finchers Gone Girl wel een goede kandidaat.
In The Last Seduction heet de fatale vrouw Bridget Gregory. Ze werkt als telemarketingmanager in New York. Een vrouw die controle heeft, zo wordt in een aantal korte scenes duidelijk gemaakt als ze de mannen in haar team aanstuurt met vitriool in haar commando’s. Haar man Clay (Bill Pullman) is een arts met schulden en verkoopt daarom farmaceutische cocaïne aan drugsdealers. Hij brengt de opbrengst van de laatste deal mee naar huis maar na een ruzie met Bridget ontvlucht die het appartement. Met het geld. Clay is nogal boos, zijn schuldeisers hebben de neiging om zijn duimen te beschadigen als hij niet kan betalen. Bridget gaat op weg naar Chicago maar strandt in een plaatsje halverwege. Haar advocaat adviseert haar daar (cow country, in haar woorden) een tijdje te blijven. Ze neemt een baan en verleidt een local waarmee ze haar behoefte aan seks kan dekken (the designated fuck). Maar deze Mike wordt verliefd. Hij kent niemand zoals Bridget, dat begint al met de eerste ontmoeting. Ze krijgt geen aandacht van de barman en roept “Who’s a girl gotta suck around here to get a drink?“. Dat wekt de aandacht van Mike, al is hij nogal in de war als ze haar hand in zijn broek steekt om te checken hoe het met zijn equipment zit. Mike raakt helemaal in haar ban. Bridget is intelligent, stijlvol, mooi, gevaarlijk en een meester in emotionele en seksuele manipulatie. Bridget begint Mike wel leuk te vinden maar houdt altijd haar doel voor ogen. Als Clay haar in het vizier krijgt, zet Bridget nog een tandje bij en wordt Mike langzaam tot het uiterste gedreven.
Regisseur John Dahl maakte met Red Rock West een jaar eerder ook een sterke thriller, maar deze is nog beter door het geweldige script dat vol oneliners zit die met verve gebracht worden door de cast. Al is 80% daarvan voor Bridget. Peter Berg is uitstekend als de jongen uit een klein stadje die droomt van grotere dingen. Bill Pullman speelt Clay met een een voortdurende grijns op zijn gezicht, alsof zijn duimen al in een bankschroef zitten. Pullman is sowieso een acteur die iets gepijnigd heeft en altijd iets meetorst. Denk aan Lost Highway, zijn rol als schizofrene vader in Igby Goes Down en een serie als The Sinner. Typische bijrolacteurs als J. T. Walsh (de bijna even cynische advocaat van Bridget) en Bill Nunn (als een detective die uiteindelijk ook door Bridget wordt gemanipuleerd) zijn prima en geven de film extra cachet. Dean Norris (Hank Schrader in Breaking Bad) heeft een kleine rol als een vriende van Mike die gewoon gelukkig is met het leven in een klein stadje.
Maar dit is de show van Linda Fiorentino. Ze is echt GEWELDIG als de mooie maar dodelijke Bridget. Ze is zo slecht dat het bijna karikaturaal wordt maar Fiorentino speelt het zo goed dat je er helemaal in mee gaat. Jammer dat The Last Seduction destijds eerst een release kreeg op kabel-tv waardoor ze niet in aanmerking kwam voor een Oscarnominatie.