De debuutfilm van Danny Boyle mag er bijna 20 jaar na release nog steeds zijn, al is het wel een typisch voorbeeld van style-over-substance. Hij lokt ons het verhaal in met de grappige openingsscenes waarin drie flatbewoners een vierde zoeken voor een leegstaande kamer. Die flat oogt als een veelgekleurd canvas waarbinnen alles mogelijk lijkt.
Boyle bekommert zich niet om de gelaagdheid van de karakters, de logica van de keuzes die zijn personages maken of hun onderlinge interactie. Hij gooit alle remmen los en in een visueel indrukwekkende maar ook oppervlakkige stijl zet hij me een moderne versie voor van een eeuwenoud verhaal: de allesverterende hebzucht die van mensen beesten maakt en ze alles om hen heen laat verloochenen. Denk Von Stroheims Greed en The Treasure of the Sierra Madre van John Huston. Maar waar die wel iets wisten te zeggen over die dieptes waartoe mensen zich willen verlagen is Shallow Grave een stuk oppervlakkiger. Goede titel dus.