Een echte MacGuffin is de Maltezer valk niet. Waar dit element bij Alfred Hitchcock vaak slechts een aanleiding was om de plot voort te drijven, is de valk hier ook echt te zien en vormt voortdurend de spil van dit spannende en uiterst ingenieuze verhaal. Maar tegelijkertijd heeft de manier waarop het beeldje uiteindelijk zichtbaar en weer opzij gezet wordt iets Hitchcockiaans.

Als Sam Spade het in handen krijgt weet hij niet echt wat hij er mee moet en besef ik dat ik me door (debuterend!) regisseur John Huston in de luren heb laten liggen. Steeds hield hij het beeld voor m’n neus om het op het laatst op achteloze wijze van de hand te doen. Dat stomme beeld is bijzaak, stupid! Maar tegen die tijd ben ik volledig ingepakt door dit vroege film noir meesterwerk. Humphrey Bogart was al jaren actief in Hollywood maar kwam vooralsnog niet verder dan (bij)rollen als gangster. In deze verfilming van Dashiell Hammetts gelijknamige roman zet hij voor het eerst het karakter van de coole, harde en altijd in control zijnde privédetective neer, een archetype dat zijn carrière voortaan zou bepalen.