Al vaker gezien, deze heerlijke combi van drama en comedy, gevangen in één lange roadmovie. Dit officiele debuut, na zijn briljante tv-film Duel, is gebaseerd op het echtgebeurde verhaal van een Texaanse gevangene die ontsnapt en met zijn vrouw naar het dorpje Sugarland rijdt omdat ze bij hun zoontje willen zijn dat in een pleeggezin is geplaatst. Ze worden aangehouden door een politieagent en kidnappen de man in zijn eigen wagen. Een massale achtervolging door diens collega’s ontketenend.
Lou Jean Poplin (een geweldige Goldie Hawn) is de drijvende kracht achter die beoogde hereniging met baby Langston. Haar man Clovis (William Atherton) laat zich door haar meesleuren in een avontuur dat gedoemd is in een drama te eindigen. Dat weten ze zelf eigenlijk ook wel maar de reis naar de afgrond is nu eenmaal ingezet. In een tijdelijke rustpauze kijken de geliefden naar een Roadrunner cartoon in een drive-in cinema. Ze genieten maar in het steeds te pletter slaan van Wile E. Coyote ziet Clovis ook een metafoor voor hun eigen dodemansrit.
The Sugarland Express is een geslaagde combi van drama en comedy, doorspekt met een commentaar op de Amerikaanse maatschappij. Het verheerlijken van geweld, consumentisme, de macht van de media en de celebrity cultuur. Naarmate de rit langer duurt, nemen het aantal achtervolgende politie-auto’s en de status van de voortvluchtigen toe. Spielberg maakt een kritische film maar ook een onderhoudende. Grappig en bijtend tegelijk. De achtervolging voelt als een mix tussen het serieuze in Vanishing Point en de totale gekte van The Blues Brothers. Ook doet de film denken aan The Legend of Billie Jean, een andere mix van een roadmovie, massale media-aandacht en het ontstaan van beroemdheid tegen wil en dank.