5/5 

Het duurde even maar daar is ie dan toch. Met films die ik verwacht goed te gaan vinden heb ik vaak een masochistische houding: ik stel het kijken ervan uit om nog iets heel moois in het vooruitzicht te hebben of uit angst dat het resultaat tegen zou vallen. Bij Django Unchained was dat laatste het geval, maar bij Toy Story 3 bleken de hooggespannen verwachtingen helemaal gerechtvaardigd.

Hoewel het basisconcept (de band tussen een kind en zijn speelgoed, waarbij het speelgoed die gevoelens in dezelfde of zelfs hogere mate voelt dan het kind) van deel 3 dezelfde is als bij delen 1 en 2, en de film daarin dus niet vernieuwend is, weet Toy Story 3 dat concept wel een prachtige nieuwe twist te geven. In dit geval: wat gebeurt er met dat speelgoed als dat kind te oud is en niet meer met zijn jeugdvrienden wil spelen? Deel 3 voegt aan die opzet nog een laag toe die de film alleen maar dwingender maakt. Hij weet namelijk op prachtige wijze de vluchtigheid van de kinderjaren en hoe alles in het leven voorbijgaat (razendsnel vaak) te benadrukken. Ook Andy realiseert zich dat aan het  einde van de film. Een prachtige scene die ook illustreert dat een deel 4 (ondanks de geruchten) er niet meer in zit. Alles is al gezegd in deze fantastische animatietrilogie die je keer op keer kan zien om steeds opnieuw omver geblazen te worden.

NASCHRIFT: er is dus wel een deel 4 gekomen 🙂