3.5/5
Over seizoen 1 kon ik zeggen dat de serie de thematiek van het Michael Crichton boek en zijn verfilming op intrigerende wijze heeft overgenomen en uitgebreid. Zover uitgebreid dat de grenzen wel zo’n beetje bereikt waren. Seizoen 2 gooit daar echter nog een paar flinke scheppen bovenop. Iets teveel wat mij betreft.Meerdere hoofdpersonages, talloze andere, meerdere hoofdverhaallijnen, meerdere tijdslagen en dan hebben veel personages ook nog eens meerdere varianten van zichzelf. Het is niet te doen. Ik vond seizoen 2 echt een gevalletje ‘de kleren van de keizer’. Heeft nou niemand door dat hier geen touw meer aan vast te knopen is? Tuurlijk, het basisgegeven is duidelijk. De hosts komen in opstand tegen hun makers en tegen de gasten. Daarbij is lang niet altijd duidelijk wie host is wie een ‘echt’ mens. Iedereen rent door elkaar heen en moordt erop los. Wat me vooral opviel is hoe gewelddadig dit seizoen is. Honderden doden en het bloed spat werkelijk in het rond. De vrouwen gaan daarbij minstens zo tekeer als de mannen. Iedereen is op weg naar een magische plek waar verlossing of een uitweg volgt.
Thematisch is Westworld heel interessant; wat is de definitie van een mens en wat betekent het om mens te zijn. De hosts die zo echt lijken en de echte mensen die zich juist zo onmenselijk gedragen. Alles loopt in elkaar over. Er wordt ook prima geacteerd met voorop Ed Harris als de fascinerende man in black die al zo lang in deze wereld rondloopt. Fijne gastrol ook van Katja Herbers. Schitterende locatie-opnames ook, jaloersmakend mooi gewoon.
Maar ik blijf dus toch een beetje met een kater achter.
Deze timeline helpt iets. Maar is tegelijk ook zo duizelingwekkend dat ik het volledig begrijp als je er niet aan begint.