Na het zien van The Andromeda Strain kreeg ik direct zin om nog een andere Michael Crichton verfilming te bekijken.
Westworld regisseerde hij zelf en het resultaat mag er zijn. Deze ‘science-fiction-western-thriller’ heeft een zeer duidelijke focus die toewerkt naar een lange eindscène waarin het centrale idee (robots die het heft in eigen handen nemen) in mooie achtervolging gestalte krijgt. Die focus had overigens wel wat minder gekund. Wat mij betreft was er qua verhaal meer uit te halen. Wat zo realistisch maar tegelijk veilig begon, het herbeleven van een westernstadje in het jaar 1885, loopt volledig uit de hand als de robots die in dat stadje figureren en als tegenstander en liefdespartner dienen, kortsluitingen krijgen en er eigen ideeën op na beginnen te houden. Yul Brynner is fantastisch als de foute revolverheld die keer op keer uitgedaagd en neergeschoten wordt, maar het op een dag niet meer pikt.
Crichton mixt elementen die op het eerste gehoor helemaal niet te mixen zijn en dat levert mooi materiaal op. Hij gebruikt special effects die voor die tijd baanbrekend waren (oa het pixel-effect waarmee hij de blik van de robots simuleert) maar die nu uiteraard gedateerd aan doen. Maar met al die control panels waarmee de vakantiewerelden volledig beheerst en gemonitord worden is wel een parallel met de door de NSA gecontroleerde wereld van nu te trekken.